Önce bir ak ışık yalazlar tenini,
Kavurur, Cehennemdeki alevin,
Şaşırırsın, bilemezsin belki bir an ne olduğunu,
Yanarcasına tutuşur can evin.
Düştükçe düşersin kızıllıkların içine,
Kalacaksın, kızıllıklarda ne kadar?
Haykırışların başlayacak,
Sabah ve akşamı olmayan yerde,
Seslenişlerin de yanar.
Düştükçe kararmışlıkların içine,
Kara közlerde oturursun,
Oturursun yanarak dinlenince,
Yanan bedeninle yeniden oluşursun.
Başında, elinde topuz tutan zebani,
‘Kavruldu yüreğim, yandım, susuzum’ dersin,
Götürür seni irin çeşmesine,
Tiksinir, ama yanmışlığınla içersin.
Açlığın vurmuşsa eğer başına,
İznillah gelinceye dek çekeceksin,
Bir yanda yiyecek zakkum ağacı,
Ya da kokmuş etleri yiyeceksin.
Deydikçe dikenli topuzlar bedene,
‘Ya Rab ne yaptım?’ diyeceksin.
Gelinceye dek Rahmeti Hak’kın,
Cehennemlerde inleyeceksin.

Ahmet İDRİSOĞLU