Cem Evi ve Uçak
14.01.2008 16:14:38

Mustafa Ceylan



Eskiler “tebdil-i mekanda ferahlık vardır” demişler. Mekan değiştirmek, çoğu kere insanı rahatlatır, yeni ortam, yeni iklim, iç sıkıntılarından kurtarır insanı. O güne kadar size duruşuyla, bakışıyla, tavrıyla negatif enerji üfleyen her şey bir anda çevrenizden yok olur da yepyeni bir iklime çiçek açarsınız.



Negatif enerjiyi boşaltmanın bir yolu da, uzun süreler boyu sizle bir ve beraber olan eşya-obje-kadro vb’lerinin rahatına dokunmadan, onların bulunduğu yerden uzaklaşıp, “geri dönmek üzere” bir süreliğine başka yere gitmek; işte bayram tatillerindeki fırsat, işte büyük kentleri boşaltmamız, bu değil mi?



Tatilde, yeni mekanımızda; nasıl olsa geri döneceğimiz gün belli, varacağımız yer garanti ya; rüzgarın önündeki kağıta benzeriz. Bir acaip rahatlarız. Gülüşümüz, bakışımız, edamız yenilenir…



**

Bizim siyasilerimiz de bize benziyorlar.



Yurt dışına çıkarlarken, uçakta veya vardıkları yerde bir anda özgürleşiyorlar. Bir anda kartallaşıyorlar… O tarihe kadar üzerinde tek kelime söylemedikleri konularda beyanatlar veriyorlar.



Sanki, toplumun baskısından kurtulup, iç dünyalarında, esas gönüllerinde taşıdıklarını, hayallerini, özlemlerini döküveriyorlar.



Hani, bazıları iki tek atıp kafayı çekince, makinalı tüfek gibi konuşmaya başlar ve siz onu susturamazsınız ya. Hani, kafayı çekene kadar efendi, sessiz görünen; bir 35’lik yuvarlayınca içindekileri kusuveren ve sizi şaşkına çeviren insanlar var ya. Hayret! Onlara benzetmeye başladım.



Ne var bunda, sihir mi var? Yoksa “Ayşe tatile çıkınca” meselesi mi?



Siyasi liderlerimiz, uzaktan gazel okumayı alışkanlık haline getirdiler. Hele hele ABD’ye giderken, öylesine özgürleşiyorlar ki…



Dayanılmaz hafifliği ve pembeleşmiş gizemi var uzağa gitmenin. Bir çeşit rahatlama, baskılardan kurtulma…



Bizim yasalarımız sadece bizim topraklarımız ve sınırlarımız içinde geçerli, sınırları geçtiğin anda, bir başka ülkenin veya uluslar arası hukukun alanına giriyorsun, ondan mıdır, nedir? Bizim liderler, uçmaya vardıklarında, ağızlarından baklayı çıkarıyorlar. O güne kadar söylemediklerini söyleyip, demeçleriyle gündemi çalkalıyorlar. Bu hep böyle oldu.



Rahmetli Özal’la başladı bu ve gelenek haline geldi.

Anlayan varsa beri gelsin.

Yoksa;

-“Ben şimdi gidiyorum, gelene kadar siz bununla uğraşadurun” mu demek istiyorlar?

Dünya eski Dünya değil ki.

Biz de eski biz değiliz…



Başbakanımız da İspanya’ya giderken; sorulan bir soru üzerine(Hep de böyle olur zaten-sorulan bir soru?) gündem oluşturacak bir cümle söylemiş.



Ankara 6. İdare Mahkemesi’nin “Cemevlerinin ibadethane olarak kabul edilmesi anayasa ve yasalara aykırı” şeklindeki kararının hatırlatılması üzerine Erdoğan, “Anasayal yasalar içerisinde yapılacak bir şey varsa, bunlar içinde gerekli adımları atarız” demiş.

Başka ne diyebilirdi ki?



Daha dün, muharrem orucu iftarın katılmış bir Başbakan;

-“Bu yargının kararıdır, bu karara saygı duyalım” mı diyecekti?

Elbette demez.

Öyleyse ne?

Alevilik, bir inanış biçimi, dinin yorumu mu? Evet!

O zaman;

Öteki tarikatlar ne oluyor?

Varılmak istenen nokta burası olmasın?



**

Ve Başbakanımız, uçaktan iner inmez, İspanya’ ya vardığında senelerden beri tartışa geldiğimiz “türban” konusunda bir soruyu daha cevaplıyor :



“Avrupa'da, Amerika'da rahatlıkla başı örtülü kızlar üniversiteye gidebilir. Ama halkının yüzde 99'u müslaman olan ülkemde böyle bir sıkıntı yaşanıyor, aşılacağına inanıyorum. Özellikle özgürlükler noktasında çözeceğiz. Çünkü millet bu sorumluluğu verirken özgürlükler noktasında bu haklarını haklı olarak istiyor” diyor.



Bakalım, İspanya dönüşünde neler söyleyecek?

Cemevi, türban; yılların kanayan yarası.

Başbakanımız da benim gibi düşünmüş olmasın?

Kaç yıldır yapamadığım, ama, bundan epey süre önce gerçekleştirdiğim seyahatlerimde uçağı mecburen kullandığım olmuştu.



Uçak havalanınca, kesiliyordu ya ayaklarım yerden; o güne kadar aklımın çekmecelerinde biriktirdiğim anılar birbiri ardına gelip gidiyordu. Uçağın iniş anonsu gelene kadar, bunca yıllık ömrümün kilometre taşlarını diziyordum. Nerede ve nasıl başarısız olduklarımı düşünmeye başlıyor, birini koyup ötekini alıyordum. Pas tutmuş çekmece kilitlerini açıyordum havada.



**

Bugüne kadar yurt dışı deneyimim olmadı, olduğu anda, bakalım ben ne yapacağım?

İpten kopmuş, sınırları, kalıpları parçalamış, yasakları delmiş gibi mi davranacağım, bilemiyorum.