Çocukluğumuz Ramazanları… (3)

Gazanfer ERYÜKSEL

Çocukluğumun kış Ramazanlarında bir başka lezzet ise bozadır. Boza İstanbul’da kışın habercisidir adeta. “Boza çıkmış, kış geliyor…” sözü o dönemin deyişlerinden biridir. Vefa semtindeki dükkânda kış gelirken satışa çıkan boza daha sonra Aksaray’da Bulvar Caddesi’nde Emlak Kredi apartmanları altında açılan bir şubede de satılırdı. Yaz boyunca bozanın yerini şıra alırdı. Vefa sirkesi ise on iki ayın mamulü idi.

Bozanın yandaşının leblebi olduğunu söylememe gerek var mı? Bir de üzerine serpilen tarçının…
Kış gecelerinin sokak sesleri arasında “Bozaaaa…” diyerek camları çınlatan seyyar satıcıların yanında her kapıda durup maniler okuyan çubuk naneşekerci vardı.

Evimizde iftara gelen konuklar arasında Fatih’te oturan büyük amcamlar ile evimizin alt katını paylaşan küçük amcamları hatırlıyorum. Büyük amcan Nusret Bey, emekli bir albaydı. Küçük amcam ise İstanbul Telefon İdaresi Zat İşleri Müdürlüğünden 1950’de “CHP’l”i diye resen emekli edilen Rıfat Beydi. Emekli maaşı yetmediği için Rami’de bir lastik fabrikasında müdürlük yapıyordu. Çocukluğumun kış botu diyebileceğim kara lastik çizmeleri amcam getirirdi.
Ailenin toplandığı bu kalabalık iftarlar sonrasında bizim “büyük oda” dediğimiz yerde halılara ilave seccadeler serilerek toplu teravih namazı kılınırdı. Toplu namazda imamlık görevini büyük amcam üstlenirdi.

Evimizin duvar süsleri arasında hiç tablo yoktu. Ama dedem Behçet Bey’den kalma hat levhalar önde gelen estetik işaretler arasındaydı. İpek kadife üzerine çok ince bir kontrplaktan kesilmiş hatların istifinden oluşan levhalardı bunlar.
Sahur için hazırlanan yemekler genellikle hafif mideyi yormayan şeyler olurdu. Çocukluğumun Ramazanlarının kışa geldiğini söylemiştim. Sahurun yemekleri önceden sobanın yanına getirilerek ısınması için kolaylık sağlanırdı. Hemen her gece yatmaya gitmeden sahurun yemek sahanlarına tek, tek bakar ve “Beni de sahura kaldırın” diyerek tembih ederdim. Ama dinleyen kim?

Israrların karşısında sabah okulun olmadığı bir Cumartesi gecesi (O yıllarda Cumartesi günleri okul yarım gündü.) beni de sahura kaldıracaklarını söylediler. Nasıl sevinmiştim. Sahur için seslendiklerinde sofra kurulmuş yemekler ısıtılmıştı. Yarı uykulu sahur yemeklerinden yedim. Ne vardı? Kabak dolması ve makarna mı, yoksa başka bir şey mi? Belleğim bir kayıt kalmamış.

Ama biz çocukların tutuğu Oruca tekne Orucu denirdi. Sabahtan öğleye kadar yemek ve su yok. Öğlen yemek… İftara kadar yine yeme, içme yok… İlkokul dört ve beşinci sınıflarda sadece Kadir günü Oruç tutuğumu hatırlıyorum.
(Devam edecek)