Dikişi açık
Lime lime postuna
Sinmiş hüzünle
Tepeden tırnağa güz.
Azıcık kaçık
Ufak tefek kederli
Bir ihtiyarcık
Ah, bir de kelli felli
Düştü önüme...



Dedi: Hayat kördüğüm, kulak verip dinledim
Dedi: Dertler gücümüş, ölüm gerçek can fani
Deneyerek gördüğüm dostlarımı anladım
Bir ikiyle üçümüş, dördüncü nerde hani?


Dedim: Niye kördüğüm
İsteyene var düğün
Ölümse, hangi öğün?
...
Muhannete koz iken
Dostların ihaneti
Döğün allah’ ım döğün!

Gör!
Dedi ;
Açta gör
Şu bağrımda
Gizli yara var!
…
Bir açabilsem…
Diyecektim: Bendim ben
Bağrındaki zâr!
Birden gerisin geri...

Eğdim başımı
Göz yaşımı
Sessizce
İçtim,
Zor…


Dedi: Uzar da uzar bizim elin yolları
Mayıs ayı gelende kokar burcu gülleri
Dedi: Kınalı olur taze gelin elleri
Beni soran hiçimiş, dostlarım nerde hani?


Dedim: Elin neresi?
Birden kesildi sesi
Beti benzi nefesi!
...
Meğer saklı derinde
Arguvan ellerinde
Bıraktığı neşesi!


Dalgındı
Feri kalmamış
Sevgiliye adanmış
Kahve yorgunu gözleriyle
Yürek yakan bakışları dalgındı
Sanki; kanadı kırılacak
Dokunsan ağlayacak
Omza konacak
Serçeydi…


Dedi: Suna boylumdur oturup ağlayan o
Dedi: Gözüm suyuyla yeşerip çağlayan o
Dedi: Hasret dağımı kor gibi dağlayan o
Beni yoran taçımış o maral, nerde hani?


Dedim: Bırak feryadı
Bırak, düşünme yâdı!
Yara kabuk bağladı...
…
Bir of çekip baraktan
Zılgıtı kataraktan
Maralına ağladı.

Dedi: Artık dar gelir, buralardan gideyim
Dedi: Dost bağı öksüz kalmış, nasıl edeyim?
Dedi: Çağırsam n’olur, azraili? He deyim!
Bir nefeslik göçümüş; Refika’m nerde hani?


Dedim: Vakit geç değil
Hayat hepten hiç değil
Terki diyar göç değil.
Çağır belki gelir yâr
Bu son talih, son bahar
Denesene, güç değil!

Birden doğrularaktan
Makas alıp yanaktan:
"Gülüşü gamzeli
Gönlümün yeli;
Dur! " Dedi: "Dur,
Gülce’li
Deli,
Dur!"

Refika Doğan-Antalya Aralık 2009