Bencilsin!

O kadar ki;
Beklentilerin, ön yargıların ve yargısız infazların için kopardığın kuru gök gürültüleriyle itip öteledin, attın bir kenara gerçek dostlarını umarsızca. Sen;

Kendi bencilliğinden kendin gibi dostlar/ dostluklar türettin, riyâ dolu…

Her akşam yıkanırken bencilliğin bulanık sularında, her sabah daha da kirlenerek uyandın! Her uyanışın dostların arasındaki mesafeleri uzattı, hatta kopardı bağlarını…

Sadece kendin konuşup kendin dinledin ve kendi bildiğini dayattın orta yere! Anlamadın, anlamak istemedin, duyarsız kaldın olup bitenlere!

İlk kez bu kadar yakından tanık oluyordum insanın kendi narsist alkışına! Her gürleyişini bir şey sandın ve her sandığın şeyde de -yazık ki- aldandın! Oysa sen, şeytana pabucunu ters giydirecek kadar akıllı, zekiydin! Sen;

Sevgiden, dostluktan, âdâb-ı muaşeret ve aşktan -mangalda kül bırakmayacak kadar- konuşan, mütemadiyen konuşan…

Evrensellik adına takındığın yapay gözlüklerinle yanıltırken bizleri; her gün kendi sığlığında zapt ettiğin yeni kalelerle kendi yel değirmenlerine saldırıyor, tutsak düşüyordun.

Sana lütfedilen dostluk güllerinin, yalnızca sana açmasını;
Rayihasıyla, her defasında seni düşler ülkesine götürmesini bekledin, istedin. Ve tabii;
Sevginin merkezinde sadece kendini gördüğünden, kendi görüntünde yitip gittin!

Özünle, benliğinle sevmediğin / sevemediğin için de, geride bir sürü kırık bıraktın, ama anlayamadın; belki de anlamak istemedin! Bu içi boş dışı hoş savaşı sen kazandın! Sen ve senin gibiler…

Artık bu -boş- kubbede yaldızlı şakşak sesleriyle bin yaşa, e mi! Umarım, sonsuza değin mutlu olursun; bunu içtenlikle diliyorum!
“ Kim bu? “ dediğini duyar gibiyim!

Bak!
Dön bak aynaya!
Kime benziyor?

Refika Doğan- Haziran 2009