DEMEDİM Mİ? (YUNUSCA)

Hafif mi buldun dost kavli daramı?
Sende ayran beyaz, bende kara mı?
O kırık sazınla gizli yaramı,
Çalıp, deşme demedim mi?


Gurur ve haseti serpuş edensin;
Şımarmakta, çokça önde gidensin;
Asabımı bozan, haksız nedensin;
Gülüp, taşma demedim mi?


Ava çıkılır mı inam tazıyla?
Ozan olunur mu elin sazıyla?
Böbürlenip, dostlarının gazıyla,
Dolup, şişme demedim mi?


Meydanlarda göster, dene tartını,
İyi kullan, elde varsa kartını,
Öğrenmeden yarışmanın şartını,
Dalıp, koşma demedim mi?


Ata nasihati budur biline,
Sahip ol diline ve de beline,
Çamur atmak için dili eline,
Alıp, coşma demedim mi?


Dost ehli ol, gönlün aksın dupduru,
Alnın açık, tuzun ise kupkuru,
Düz yollardan kaçıp çirkef çukuru,
Bulup, düşme demedim mi?


Uğraşma faninin viran köşküyle,
Meşgul olma yalan sözün meşkiyle,
Vefasızken, bu dünyanın aşkıyla,
Solup, pişme demedim mi?

Şiirlerin Ziyası
1 nisan 2012
Trabzon

Yunusça türünde aynı zamanda taşlamayı andıran bu çalışmayı tebrik ediyorum.

Şiiri sayfaya ekleyen Ceylan hoca olduğundan, şiiri de kendisinin zannederek son dizeye değin okuyarak geldim büyük bir heyecanla. Çünkü şiir fevkalade güzeldi.Finalde bir şaşkınlık yaşadım, anlayamadım önce. Sonrasında anımsadım Mehmet Bey' in adını ve şaşırdım gerçekten! Gülce Yunusca türünde bir şiirle bizi mutlu edip onurlandırmadı sadece; aynı zamanda umutlandırdı da şiirin geleceği adına. Demek ki bazı kalemlerin doğasında varmış bu yatkınlık; Gülce yatkınlığı!
Teşekkürler Mehmet Bey; kutlarım bu güzelliği ve devamını dilerim, dostça...