Devlet-i Azamın Hükümsüz Kulu

Menzile han olmaz tesadüf faslı,
Muhabbet ilminden sayılmaz aslı.
Düşüne varırken yanmak gerekli,
Her utkunun sırrı sevdaya yaslı.

Sözledik sevdayı çıkın varına,
Otuz iki yılın bakın kârına;
Hepsi birbirinden ülkü yürekli,
Umutlar yeşerttik sonsuz yarına.

Sabır ve sevgidir tedrisin başı,
Ana kuzusuna emsalken yaşı,
Çiçekler büyüttük alca benekli,
Kültür anacından vurarak aşı.

Körpe dimağlara candı özümüz,
Mum gibi eriyip yandı özümüz,
Gurbetten gurbete turna telekli,
Her türlü zorluğa kandı özümüz.

Rehber edinerek çizilen yolu,
Gökdelenler diktik ulu mu ulu;
O zaman mimardık şimdi emekli,
Devlet-i Azamın hükümsüz kulu.

Ömür vakıfane huzurlu vicdan,
Yeni bir kulvara girdik virajdan;
İki kere iki; yorumsuz şekli,
Vuslati’ye miras delik bir cüzdan.

Osman Öcal