Elveda Diyemedim

Silip gittin gölgeni, kaybettirdin izini;
Gönül sesini arar, mavi boncuk duy beni.
Bir resmin olmasa da, unutmadım yüzünü;
Hasretim, şiir gözlüm, mavi boncuk duy beni…

Tez unuttun vefasız, ne arayıp sorarsın;
Ağırlaştı özlemin, yetmez diye sararsın.
Merhemsiz kaldı yaram, sol yanımı burarsın;
Hasretim, şiir gözlüm, mavi boncuk duy beni…

Göynüyen yanardağı, alev saçar köz bende;
Gittiğin günden beri, uyku görmez göz bende.
Bu sevdaya düşeli, kalem bende söz bende;
Hasretim, şiir gözlüm, mavi boncuk duy beni…

Bitimsiz yollar varmış, bu ayrılık ne yaman;
Yıldızlar kayar bir bir, üşür gönlümde zaman.
Saçlarım ağarsa da, tüter başımda duman;
Hasretim, şiir gözlüm, mavi boncuk duy beni…

Vuslatî der ömrümde, gül balı yiyemedim;
Eline kına yakıp, ak gömlek giyemedim.
Dert yaşım kemal oldu, elveda diyemedim;
Hasretim, şiir gözlüm, mavi boncuk duy beni…

08.01.2008
Osman Öcal

Yanan, dağlanan yüreğin ne dumanı biter ne közü küllenir...Ve hasretle elem ikiz kardeş olup, bırakmaz yanan yüreği, yurt edinir.
Her yürek muhakkak ki bir şekilde yanar, tadar en hasından acıyı. Ama, her yürek o acıyı en hasıyla dizelere dökebilir mi? Acıyı veren Allah, sanki o acıya bir teselli; bu muhteşem dizeleri yazabilme yetisini de yanan o yüreğe nakşediyor. Ve en azından bu yetiyle o yüreğe serinlik salıyor; bir daha ki şiire hazırlıkla; nar-ı ateşin altını körükleyerek...
Yüreğinizde çöreklenen o acı ne kadar acıtıyorsa dost yüreğimi; bu muhteşem dizelerle de bir o kadar erinçle mutlu oluyorum, bağışlayın! Muhteşem kaleme saygıyla, dostlukla...