Emrah ile Mahi'nin aşkı

Ahmet ÖZDEMİR
Erzurumlu Emrah, Sivas'ta uzun süre Bengiler de Saatçıoğlu hanesinde kalarak, Havuzlu kahvede Sivaslıların gönlünde taht kurmuş. Sivas'ta Güleser'i falan unutmuş.

 

Emrah hem koşup gelenlerin kalbini, hem de kendi kalbini açmakta becerikliymiş. Kimi zaman gerçek dilden, kimi zaman mecazi dilden (telden) söyler. Gelenleri duygulandırırmış. Güçlü kişiliği ile geniş bir çevre yaratırmış. Emrah, Sivas'taki yaşantısından şikâyetçi değilken, bu kez gönlü zorlu bir aşkla çarpar olmuş:

"Ben de bir yavruya gönül düşürdüm

Yanağın benzettim nar danesine

Muhabbet sevdasın baştan aşırdım

Asıldım zülfünün her danesine"

Yanağı nar tanesine ve her yeri sırma gümüşe benzeyen benzeyen bu güzelin adı Mahi'ymiş. Taze bir dulmuş. Maral bakışlarıyla Emrah'ın bağğrında öyle yara açmış, ruhunu öyle bir nara yakmış ki:

Ey maral bakışlım ey reri-suret

Çok açtı sinemde yara gözlerin

Bilmem âhu mudur yoksa ki afet

Yakar baktığını nâra gözlerin

 

Birden işvelenip mestane süzer

Gamzelerin oku bağrımda gezer

Bir kez iltifatla eylese nazar

Olur şu gönlüme çare gözlerin

 

Emrah'ı âlemde bi karar etti

O nihan aşkını aşikâr etti

Aklımı fikrimi tarumar etti

Fitne bakışların kara gözlerin

İşte aşk ateşinin nasıl bir ateş olduğunu böyle bir bakışla, böyle bir yaralanışla anlamış. O zaman:

 

Gene bahar oldu, açıldı güller

Bülbül-ü şeydalar bağlarda gezer.

Bir saçı Leylâya meyil verenler

Elbet Mecnun olur, dağlarda gezer.

 

Ne sönmez ateştir aşkın ateşi

Gittikçe artırır serde savaşı

Yâr senin aşkından çeşmimin yaşı

Bahar seli gibi çağlar da gezer.

 

Emrahı dinleyen bağrı yanıklar

Bezm-i muhabbete kalbi sadıklar

Maşukundan cüda düşen âşıklar

Ruz-ü şeb âh eder ağlar da gezer.

Diye inlemiş. Bu böyle gider mi? Mahi ile evlenmeyi kurmuş. Fakat bu genç taze dulun kalbinde genç bir ölünün mezarı yatıyormuş. O mezar taşına dokunulur, onun hatırası incitilir mi? Kadıncağız rıza göstermemiş. Emrah'ın üzerine sanki dağlar, taşlar yıkılmış. Bu soğuk haber kalbini yakınca;

Yakma cevr oduna bağrı yanığı

İkrarında duran kalb-i sadığı

Sana günül verip yanan âşığı

Ben bir bir diyeyim say ciğerim yâr."

Dediyse de Mahi direniyormuş.  Daha daha sonra:

Bize gam yutturdu sahba-yı hicran

Bilmem bu ayrılık gider mi böyle

Ben mi tedbirimde eyledim noksan

Yoksa tecellâ-yı kader mi böyle

 

Aksine devretti devran-ı felek

Hep hebaya gitti çektiğim emek

Sevda çöllerinde Leylâ diyerek

Mecnun da ben gibi gezer mi böyle

 

Emrah bu yerlerde kılmaz kararı

Dâme düşmeyince can mürg-i zârı

Ben canımdan aziz severim yârı

Acap yâr da beni sever mi böyle

 

Diye "derd ü gam meskeni" dediği gönlünü Mecnun'dan daha acınmağa layık görmeye başlamış. Öyle on gelmiş ki, bülbüller bile onu teselli etmiyormuş:

 

Ne feryad edersin divane bülbül

Senin bu feryadın gülşene kalsın

Bu dünyada eremezsin murade

Huzur-ı mahşere, divane kalsın

 

Nesin meth edeyim bir kaşı kara

Şu sineme açtı unulmaz yara

Cümle tabip gelse derdime çare

Derdimin dermanı Lokman'a kalsın

 

Bir yar içün geçtim can ile serden

Vücudum kul oldu aşkın narinden

Emrah buse ister nazlı yarinden

Bu bayram olmazsa Kurbana kalsın

 

Git gide tahammülü tükenmeye başlamış. Yanan kalbinin bütün hıncını dizelere dökmeye başlamış.

 

Sevdiğim Allah'tan budur niyazım

Pervaneler gibi nâra düşesin.

Dilerim derdine olmasın derman

Şeyda bülbül gibi zâra düşesin.

 

İki yakan bir araya gelmesin

Seni gören hiç merhamet kılmasın

Daim ağlamaktan yüzün gülmesin

Garip Mansur gibi dâra düşesin.

 

İki gözün birden olsun da alil

Ellerin koynunda gez melûl melûl

Genç yaşın içinde hem zelil sefil

Sonra bir de sitem-kâra düşesin.

 

Emrah'ı ağlattın sen dahi gülme

Şu fâni dünyada ber-murad olma

Öldüğün vakitte hiç iman bulma

Yılanı çok bir mezara düşesin.

 

Zavallı âşığa böyle sitem ettirecek kadar cefanın bir haksızlık olacağını Sivas'ta artık herkes anlamış.