Gönülden gönüle dostlar sevişti;
Dirildi bedenler hâl oldu gitti!

Bilmedi vefayı özü dönüştü;
İhanet içinde el oldu gitti!


Bıraktı gönlümü dara, savuştu;
Gölgenin önünde yel oldu gitti!

***

Mutlu mu parayla pulla sevdiğim;
Sevdayı tersine yordu da gitti!
*
Seven yüreğimdi sırça kristal;
Düşürdü yerlere, kırdı da gitti!
*
Şu iki kapının orta yerinde
Umutları yele verdi de gitti!
*
Bir dost bir post idi felsefem belli;
Yine beni bana sardı da gitti!
*
Savurdu közümü bu tatlı yalan;
Küllerim toprağa kardı da gitti!

Refika Doğan-Antalya

.






.