Şafağına tipi boran yağınca,
Ayaz yedi, boynun büktü yaprağım.
Toprağını çıfıt eller sağınca,
Kederinden gazel döktü yaprağım.

İlkbaharda misk-i amber öz idi,
Çiçekten çiçeğe konan toz idi.
Koçyiğide, gelin kıza söz idi,
Nice gönle umut ekti yaprağım.

Sarınca dört yanın çile dağları,
Göremedi bin bir tuzak ağları.
Geri gelmez kıymet bilin sağları,
Nedâmet hırkasın dikti yaprağım.

Beyhûde uğraşma sâl’an verilir,
Refika’m senden de sûal sorulur.
Sanma ki her düşen yaprak dirilir,
Türap olup külün çekti yaprağım.


Refika Doğan-Antalya Kasım 2007

Ne güzel bir hayat dersi veriyor zarif söylemler ile...Refika'm sen ne söylersen güzel söylersin can dost, güzel insan...sevgilerimle.

Ah! Güzel arkadaşım, içtenlikle dolu güzel kalemim Asuman can; her zaman ki yapıcı ve güzel bakışınızla yine güzel şeyler söylemişsiniz bana, teşekkürler dost yürek...
İnsan insanın aynasıdır derler ya!
Daima sevgimi ve saygımı hak eden varlığınıza samimi dualarımla, dostlukla güzel can...