03.04.2008 05:12:00

Gazi dedemizi kaybettik

Mustafa Ceylan




Son Gazi'miz de Hakk'a yürüdü... Eskişehir' de yaşamakta olan 110 yaşındaki gazimiz Yakup Satar, 1895 yılında Kırım'da Dünyaya gelmiş ve daha sonra ailesiyle birlikte Eskişehir'e göç etmiş. Gazimiz, 1. Dünya Savaşı' nda Basra Cephesi'nde de savaşmış. 6 evlâdı ve 50'ye yakın torunu varmış.

Gazi Yakup Satar'ın torunu, ajanslara yansıyan haberlerde, dedesinin vefatından evvel :

"Türkiye'nin, hepimizin başı sağolsun. Gazi dedemizi kaybettik. üzüntülüyüz. Bir süredir, yaşı gereği sık sık rahatsızlık yaşıyordu. Akşam saatlerinde yine rahatsızlandı. Huzur içinde kendi evinde ruhunu teslim etti. Dedemle sık sık görüşüyorduk. Bizlere ve ziyaretine gelenlere, 'birlik olun vatanın kıymetini bilin. Vatana sahip çıkın. Bu vatan kolay elde edilmedi. Birbirinizle kavga etmeyin" diye nasihatlarda bulunduğunu söylemiş.

**

Evet;

Bize neler oluyor?

Hayatta iken değerlerimizin "değerini" bilmiyoruz, onlara sağlıklarında her türlü zulüm ve eziyeti yapıyor, canlarından bezdiriyoruz. Yaşadıklarına bin pişman ediyoruz. Bazen sürüyoruz, kıyıyoruz, zindanlara atıyoruz. Herhangi bir konuda görüş bildirdiklerinde "alaycı" bakışlarla onları izliyor, umursamıyor, "kocamış veya çağdışı" olarak niteliyoruz. Onların tecrübelerinden istifade etmiyor, çizdikleri çizgiden gitmiyor, gösterdikleri hedefe asla yönelmiyoruz.

Giden geri gelmiyor.

Gelen de gidenlerin yerini dolduramadığı gibi, gidenleri de aratıyor diyebiliriz.

Şöyle bir düşünelim hele, sağlığında kaç yazarımıza, şairimize kulak verdik. Onları zindanlarda, demir parmaklıklar arasında hapsettik, düşüncelerinden ötürü ilden ile sürmedik mi? Tarihin gizemli perdelerini aralar, derinliklerinde yolculuğa çıkacak olursak; kelepçe vurduğumuz nice kalemlerle, derisini yüzdüğümüz, idam ettiğimiz, kellesini uçurduğumuz bir çok düşünen insanımıza rastlarız.

Sadece düşünen, yazan ve çizenlere değil; bizi büyütüp besleyen analarımıza, babalarımıza, en yakınlarımıza, dedelerimize bile sağlıklarında nice eziyetler yapmıyor muyuz?

Gazisine, şehit ailesine, dul ve yetimine, kimsesize, garibanına, hastasına, muhtaç bireylerine sahip çıkmayan, çıkamayan bir toplum olup çıktık. Ne kadar üzücü!

Büyüğe saygı azaldıkça azaldı. Yaşça küçük olanların, burunları kaf dağlarının bulutları arasından inmiyor.

Sonra;

Aradan yıllar geçtikten sonra, hayat çemberinde yuvarlana yuvarlana, keskin köşeler kaybolmaya başladığında, " ah babam sağ olsaydı. Ah annem, neredesin?" demeye başlıyoruz.

Yani;

Değerlerimizin değerini onları kaybettikten sonra anlıyoruz.

Pişmanlığımız onlar çekip gittikten sonra başlıyor. Onların ayak izlerini, seslerini, öğütlerini arar hale geliyoruz.

Bence bu tutumumuz çok yanlış!

Oysa, iyilikten, güzellikten yana ne yapılacak, ne edilecekse sağlıklarında yapmalıyız. Saygımızı, sevgimizi, ilgimizi onlar sağken göstermeliyiz. Göçüp gittikten sonra, ah - vah etmenin kime yararı oluyor ki?

**

İstiklal Savaşı gazimiz Yakup Dede, dilerim mekanın Cennet olur!

Ülke olarak, sağlığında seni rahat ettirecek bir maaş bağlayamadığımız için bizi affet. Senin kıymetini bilmediğimiz için bağışla bizi. Hoşgör, olur mu?

Son sözlerinde: "'birlik olun vatanın kıymetini bilin. Vatana sahip çıkın. Bu vatan kolay elde edilmedi. Birbirinizle kavga etmeyin"demişsin. Ne güzel demişsin, ne güzel !

Keşke senin bu sözlerine uyabilsek, başta okumuşlarımız, yöneticilerimiz olmak üzere hepimiz...

Seni anlayabilsek keşke...