GEÇMİŞİ SEVDAYDI

Eskiden başkaydı köyün havası,
Erkenden sönerdi yazın çırası.
Bilmezdik düğünde köçek havası,
Davulla halayı var idi köyün.

Tan ile kalkardık giderdik işe,
Sekizde başlayıp bakmazdık beşe.
Yanık ten üstünde kokardı neşe,
Uykuya zamanı dar idi köyün.

Yazın meyveleri dalda ballanır,
Hormonsuz domates al al sallanır.
Harmanda dirgenle yaba kullanır,
Tarlada ırgatlık yar idi köyün.

Hatircelik vardı, imece vardı,
Yemeği komşuyla yemece vardı.
Büyüğe 'büyüksün' demece vardı,
Kültürü, töresi var idi köyün.

Kazanlar dolusu bulgur yapardık,
Turşunun küpünü derin tutardık.
Tarhanaya yağlı yoğurt katardık,
Pekmezi sahanda nar idi köyün.

Çok kez değirmende nöbet tutardık,
Çuvallar dolusu unu yapardık.
Değirmenci karar, kömbe atardık,
Ekmeğinde lezzet var idi köyün.

Yetmezse komşudan eşek alırdık,
Güz gelince kasabaya varırdık.
Altı aylık gazı, tuzu alırdık,
Aylarca yolları kar idi köyün.

Bir ateşten üç beş ocak yanardı,
Uzaksa ocağa insan donardı.
Köyün tek çeşmesi Koca Pınar'dı,
Su yolunda kızı var idi köyün.

Sabah kahvaltıda çorba içerdik,
Akşam bir komşuya durmaz geçerdik.
Ya da komşu gelir lafı biçerdik,
Sözüyle sohbeti var idi köyün.

Erkekler odada günü kışlardı,
Derin sohbet sabah erken başlardı.
Bazen ferfenede koyun haşlardı,
Kışları, sokağı dar idi köyün.

Kadınları kışlık çorap örerdi,
Öğleye yufkaya turşu dürerdi.
Kar yağınca, damı herkes kürerdi,
Var ise sobası nar idi köyün.

Baharı tez gelir, iş onu bekler,
Ananın yüküdür yeni bebekler.
Bebeğin dostudur karasinekler,
Dalında goncası zar idi köyün.

Ne adeti kaldı ne de töresi.
Ağıllar boşaldı bitti piresi.
Sormayın dostlarım bu köy neresi;
Ardında meşelik var idi köyün.

Acıyla, tatlıyla bitti özellik,
Vuslatî der gayri olmaz güzellik.
Kaldır koy köşeye, her şey müzelik,
Geçmişi sevdaydı, har idi köyün.


Osman ÖCAL