Bu küllükte gelen giden eşinir,

Biri var ki tırnağını doldurur.
Tozkoparan tosun gibi şişinir,
Buharı burnunda soluyup durur.
 
Doyuma sarılır şekerde balda,
Edebi erkânı koyverip yolda;
Ağıyla yıkayıp çiçeği dalda,
Meşrebinin köşesinde oturur.
 
Açar yüreğini mestane diye,
Salar selamını dostane diye;
Acı palamudu kestane diye,
Küllenen közüne atar kavurur.
 
Fakirin halini ederken beyan,
Sergiler hüneri âleme âyan;
Bozuk düzenini armoni sayan,
Acemi uşakla harman savurur.
 
İndirmiş meydana aldığı kupa(!)
Dilinde demi yok ağzında tıpa;
Ayağı tekmede elinde sopa,
Ustası çırağa vurur ha vurur.
 
Zalimin yarası bir başka kanar,
Kırar bir kalemi şiirler bunar;
Şerbet tadı verse yaptığı pınar,
Soğulur gözesi ayağı kurur.
 
Ya gönül usanır ya aşk incinir,
Damarın tahtına çıkarsa sinir;
Vuslatî diyor ki belki silkinir,
Ölmeden ölüme götürür gurur.
 
Osman Öcal