"Geri Dön Anne

(Boşanan eşlere ithaf olunur1)

Ah anne,
Anlamamıştır bile,
Yokluğumu deyip de,
Su serpmişsin gönlüne,
Ama yine yanıldın, yine yanlışsın,
Üstelik kor düşürdün yine,
Benim bezgin yüreğime!
Lütfen sus, sus artık beni dinle, anne!

Haklısın,
Yüz üstü bırakıp gittiğinde,
Muhtaçtım daha sütüne,
Nasıl anlayabilirdim ki,
Terk edildiğimi kendi kaderime...
Ama erdiğimde sensiz ilk güne,
Çok üşümüş,
Çok susamış,
Çok acıkmıştım,
Üstelik hiç uyuyamamıştım.
Bunları da anlayamaz mıydım;
Anlayamaz mıydım bunları da anne?

Haklısın
Bilemezdim, kusur kimde,
Paylaşamadığınız ne...
Ve terk edilmeyi hak edecek kadar,
Benim suçum, kusurum ne?
Hala bilmiyorum anne,
Neydi, seni benden koparan ne?
Ama herhalde ben de bilirdim gülmeyi,
Ben de bilirdim herhalde ağlamayı,
Ben de insan evladıydım herhalde.
Nasıl bırakıp gittin, beni nasıl terk ettin anne?

Sensiz yaşayamam yavrum, derdin,
Seni bir gün görmesem,
Sesini duymasam,
Öpüp koklamasam yaşayamam, derdin.
Haklısın, sözlerini anlamazdım.
Ama gözlerin değiverse,
Nasıl parlardı mahmur gözlerim,
Senden başkasını görmediğini,
Hiç fark etmedin mi?
Sahi gözlerimin de anne?

Geziyorsa sevgiyle ellerin yanaklarımda,
Saç, kulak, diz ya da ayaklarımda,
Nasıl kıkırdardım keyiften,
Hiç duymadın mı anne?
Ve yüzümde nasıl güller açardı,
Hiç öyle güzelini, gördün mü anne?
Dokunmaya görsün narin parmakların,
Minicik ellerime,
Avuçlarımdan kurtulabilir miydi?
Onu da mı hatırlayamadın anne!
Neyse sen anlamasan da beni,
Anlardım ben senin ne dediğini,
Anlardım be anne!
Ve öyle güvenir,
Öyle inanırdım ki sana
Senin tek sevincin,
Tek derdin benim sanırdım...
Herhalde güvenmeyi, inanmayı olsun becerirdim,
Becerirdim herhalde be anne!

Yokluğunda anne,
Ne korkudan büyümüş gözlerimi görenler oldu,
Ne yüreğime akıttığım gözyaşlarımı...
Çünkü gittiğinde kendi gözlerimle,
Bakamıyordum daha dünyaya;
Onun için gören olmadı,
Gözlerimin yollarda kaldığını da...
Evet, gittiğinde bilmezdim yine,
Sene kaç, mevsimlerden ne?
Ay, gün, saat, dakika, hatta an ne?
Evet, şimdi de bilmiyorum,
Ne zaman dönersin, bilmiyorum...
Sadece bekliyor,
Seni bekliyorum sadece,
Geri dön, dön artık, dön be anne!

Necip ZEYBEK (çöreotu) "



Sosyal içerikli konulara vurgu yapan paylaşımlar her zaman ilgimi çekmiş; bunları kaleme alan yazın dostlarımıza ayrı bir saygı duymuşumdur. Zira böyleleri, sosyal sorumluluk arz eden bir konuda üzerlerine düşeni büyük bir duyarlılıkla -mümkün mertebe- yerine getirmeye çalışmışlardır. Şairimiz çocuk yaşta anne baba sıcaklığının çok uzağında, bir yetiştirme yurdunda, en ezik, en hassas dönemlerini geçirerek biriktirmiş yaşama/insana/aile değerlerine/kavramlara karşı duygu ve düşünce göletlerini. Bütün bunları yaparken de asla kendisini kıyıya çekmemiş; eğitime ağırlıkla, kendini ve yaşadığı sosyal ortamın kıyısını aşarak derin göletlerden ummana varmıştır. Sonuçta bütün bu içsel kazanımlarını -bir zamanlar çocuk olduğunu, o yaşları yaşadığını unutmaksızın- o dönemdeki akranlarına(kademe kademe) artı değer olarak aktarma, yükseltme, geliştirme ve nihayet mutluluk olarak yeniden dönüştürme, kazandırma yolunu seçmiştir. Böylece bu yöntemle benliğinin bir yerinde kalmış o mahcup çocuğun yaşayamadıklarını başka çocuklara yaşatarak taşları yerine koymuş, erinç bir yetişkinin haklı onur ve mutluluğunu tatmış bir yere kadar.

Büyük bir ilgi, heyecan ve hüzünle okuduğum dizeler, yüreğimin tam da bam teline dokunarak kanattı yeniden azgın kanayışları...

Değerli şaire, güçlü ve sorumlu kaleme saygı ve dostlukla...