06.01.2008 10:26:34

Go Diego Go’ dan makinalı tüfeğe…

Mustafa Ceylan


“İngiltere'de, 4 yaşındaki anaokulu öğrencisi Paige Brown, televizyonda izlediği en sevdiği çizgi film karakteri olan "Go Diego Go"yu taklit edince, hayatından oldu.” Haberine bakıp da üzülmemek mümkün mü?



Ama gelin görün ki, bizim ülkemizde yaşananlara bir göz atacak olursak, bel ki daha da üzüleceğiz.



Çocuklarımızı kaybediyoruz, ülkenin geleceğini bir meçhule teslim etmek üzereyiz.

Nasıl mı?



Bakın anlatayım.



Benim ilköğretim okuluna giden bir torunum var. Batuhan… O’nu görseniz, büyümüş de küçülmüş sanırsınız.

Çağımızın ve bilgisayar-internet dünyasının yetiştirmekte olduğu nesillerden birisi.

Ona bıraksanız saatlerce bilgisayar başından kalkmaz, internet sitelerindeki oyunlara dalar gider de yemek yemeyi, okula gitmeyi, hatta tuvalete gitmeyi bile unutur.

Yönlendirilmemiş bir çocuğun elinde internet nasıl bir görev yapar ve hangi sonuçlara ulaşılır tahmin edin.



Bugün şehirlerimizde, ilçelerimizde hatta kasabalarımızda adım başı internet cafe olması ve bu mekanların da hep çocuklar ve gençler tarafından tıka basa doldurulmasını hepimiz görmekteyiz.



Bir gün merak ettim, girdim bir internet cafeye rastgelesiye bir gençin yanına oturdum. Bir de ne göreyim, çocuklar bilgisayar başında hep aynı savaş oyununu, ölüm, kan, barut ve makinalı tüfek, bombaların konuştuğu oyunları oynamaktalar. Hem bazı oyunları gruplaşarak, ekip kurarak oynamaktalar. Bir oyun süresince bir çocuk 20-50 arasında adam öldürüyor, yüzlerce bomba atıyor, türlü silahlar değiştiriyordu.



O gençe sordum, bana;



-“Amca biz okulda ekip kurduk, şu arkamdaki 4 arkadaş bir ekip, ben ve yanımdaki üç masadakiler de bir ekibiz. Kesinlikle bizim galip gelmemiz gerekiyor” demez mi?



Hatta, oyun boyunca oyundaki adamları öldürdükçe kendi aralarında tezahürat ta yapıyorlardı ki internet cafenin sahibi benim yüzüme bakarak,



-“Çocuklar lütfen biraz sesiz olalım” dedi.



Bu manzarayı gördüm ya, o gün kaygı duymaya başladım ülkemin geleceğinden. Ertesi gün aynı internet cafeye gene uğradım, gene aynı oyun ve bu sefer başka öğrenciler vardı.



Acaba diğer cafelerde de aynı oyun mu var diye, 20’ ye yakın internet cafeye girip çıktım.



“Aman Allah’ım!!! Hep aynı makinalı tüfek, bomba, silah ve ölüm” oyunuydu bizim çocuklarımızın oynadığı. Virüs gibi bulaşmıştı bu oyun…



**



Evet;

Maalesef bizler çocuklarımızı ya çok sıkıyor, onları bir yarış atı gibi sınavlara, dershanelere gönderip, yakalarından elimizi çekmiyoruz; yahut da, tamamen başı boş bırakıyoruz.



Ne zaman çocuklarımızla gerçekten ve yürekten ilgileneceğiz acaba?



**



Bir çocuğu bir tank paletinin yanında düşünmek bile istemiyorum.

Bir çocuğu, bomba yağmurları arasında iki elinin arasına aldığı başıyla ağlar bir vaziyette duruşunu ve bakışlarındaki ifadeyi asla gözümün önüne getirmek istemiyorum.



*

Ölüm ve yok oluşa değil, yaşamak ve yaşatmaya çiçek açmalı bizim çocuklarımız.

Sevgiye, barışa, güzelliğe hazırlanmalı.



*



Biz yaşayamadık çocukluğumuzu. Anamın hayvan kılından diktiği topumu asla unutmuş değilim. Komşu bir evin balkonunda gördüğüm ve tüm yalvarmalarıma rağmen binemediğim bisiklet kaç gece rüyalarıma girmişti. Pilli radyoyu yeni tanımıştık. 45 ve 60 devirlik plakların olduğu dönemlerden gelmekte ömür kervanımız.



Baba olduk, ana olduk, amca, dayı, hala, teyze olduk. Çocuklarımız büyüdüler, onlar büyüdükçe biz küçüldük, kocadık. Çocuklarımızın çocukları, torunlarımız oldu.



Bu süreçte nice iktidarlar, nice Milli Eğitim Bakanları geldi geçti. Çocuklarımızla ilgili köklü bir yasal düzenleme dahi getiremedik.



Biz yaşayamadık çocukluğumuzu, ya bizim çocuklarımız ne yapıyor acaba? Gelin bu soruyu soralım kendimize ve çizgi filimlerin yapımcılarının ne kadar sorumluluk duygusuyla film senaryolarını hazırlamaları gerektiğini haykıralım.



*

Çizgi filmin senaryosunu kaleme alan senaristin en kötü ve en iyi şartlarda yaşayan çocukları, çocuk psikolojisini, çok çok iyi bilmesi gerektiğini düşünüyorum.



*

Tv dizileri ve Tv’lerdeki çizgi filimlerin birer alışkanlık mekanizması olarak işlediği ve bu işleyiş sırasında bilinç altına neler pompalamaya çalıştıklarını uzmanların dilinden açık açık duymaktayız…



*



Go Diego Go seyreden İngiliz ailesinin 4 yaşındaki ana okulu öğrencisi Paige Brown’u haber yaparken, basınımızın, bizim Alilerimizi, Hasanlarımızı, Yaseminlerimizi ele alacağı günü de hasretle bekliyorum.

Lütfen;

Ölüm gelmeden haber yapalım bizim çocuklarımızı. Koşup oynarken, gülerken, gezerken…