Gönlümdeki Cevahir(GÜLCE- Bahçe)

Yıllar avucumda kanarken bir bir,
Bir volkan misali yandırır zaman.
Ne kâğıt hünerli ne kalem mahir,
Yazdıkça acıya kandırır zaman.

Her saniyem düğüm düğüm, hasreti gamla örtüşen,
Sen ki gözümde kanlı yaş dağ gibi damlasın düşen.

Hayat denizinde kalmış dümensiz,
Olmuyor bir hayal olmuyor sensiz,
Kimi kar beyaz düş kimi kefensiz,
Özlemi zehrine bandırır zaman.

Sen…
Bir yaprak misali
Düşünce ansız,
Acıyı yoldaş kıldım geçmiş yaşıma.
Yitik bir umut kaldı
Ardı karanlık,
Nikâhladım ummanı
Kanlı yaşıma.
Akar akar akar…

Bazen çiğ tanesi düşer mermere,
Yemin olsun yemin ve sonsuz kere,
Boz toprak üstünde o kızıl yere,
Vardığımda kubbe iner başıma.

Bir
Umut
İdin sen,
Bende yanan
Bir ışık bana.
Bir güven idin sen,
Sonsuzluğa bağlanan
Yetmedi bin nefes cana.

Bir yaz akşamında gece yarısı,
Umut dağlarına kar düşüverdi.
Cezadır boynuma bağlanan kendir,
Derdi tapulayıp sardım omzuma.

Her ufuk ayrı zifir her gecem gamlı zehir,
Bir gün mü kaldı zahir neyini versin ahir,
Gönlümdeki cevahir toprak olduktan sonra.

Osman Öcal