Gönül ne dilersin bu divaneden,
Bahtına bir ömür el vermedim mi?
Sıyırıp varımı her bahaneden,
Aşk oduna hibe dal vermedim mi?

Akıl del olduysa fikrimiz reşit,
Mecnun mizanında artımız eşit,
Mezesi gözyaşı sakisi mürşit,
Badeyi özümden ful vermedim mi?

Deline de kara bağrım deline,
Seni konuklayıp Kenan eline,
Bir ela gözlünün ince beline,
Sevda tezgâhından şal vermedim mi?

Pirlerin piriyle dem üzerine,
Yaramdaki çatlak kaydı derine,
Dümensiz geminin son seferine,
Elimle büyütüp gül vermedim mi?

Ayrılmadı gözüm mavi kubbeden,
İzine basmaktan yoruldu beden,
Yol ayrımsız amma gelmiyor giden,
Ağı çiğneyene bal vermedim mi?

Ne toprakta vefa ne gök vefalı,
Kurutur kahrından bülbülü çalı,
Vuslatî gücünde Emrah dualı,
Bir kara kaleme dil vermedim mi?

Osman Öcal

Her dörtlüğüyle mânânın, dilin, sözün, hece'nin, sanatın ustası kaleme ben nasıl yorum yapabilirim ki? Bittim bu mısra mısra kendisine hayat veren kalemi büyüten, yüreğimi eriten dörtlüklerin kurgusuna! Saygı ve dostlukla usta kalem, güzel dost... Bir an gerçekten Karac'oğlan geldi sandım! Helâl olsun can dosta!

Teşekkürler Refika hanım. Saygı ile.

Resmen ve alenen GÜLCENİN KARACAOĞLAN'ı bu kalem.
Bu kadar akıcı, bu kadar mükemmel...
Offffffffffffffff...
Duman etti gene beni...
*
Teşekkürler Osman Hocam...
Tebrikler...