Gözler Gül Dökmez Artık

Damarımda kanımdın, ılgıt ılgıt akmıştın;
Hep dargın kalacağım, kıyanlar güruhuna.
Namazın kılınmadan, nice sine yakmıştın.
Helâl ettim hakkımı, el-fatiha ruhuna.

Magazin basınında, moda oldun dillerde;
Hissetmeyenler seni, bahsedip kirlendirir.
Dil ucundan düşersin, savrulursun yellerde;
Gecenin ayyaşları, şarapla harlandırır.

Sıradanlar tutsağı, şehvetin esirisin;
İhanet çemberinde, sonsuza dek yitiksin.
Kaçık rüya vergisi, hor düşlerin kesrisin;
Bir gecelik yaşamın, tan yerinde bitiksin.

Eriyip kaybolursun, cehalet kucağında;
Solar asli renklerin, kokun düşer dalından.
Gölge vermez ışığın, türlerin ocağında;
Ölümün ecel bilmez, günler tutar salından.

Zincirlemiş topuktan, nefsi iğrenç tutkular;
Yazık ki bulunmazsın, cemre düşen hülyada.
Gözler gül dökmez artık, neye hizmet utkular;
Ön şartın maddi çıkar, sayıldığı dünyada.

Oysa bazen bir gülüş, bir akış, bir bakıştın,
Bir cevher, bir koşuştun, coşkun ırmaklar gibi.
Her gönül kumaşında, solmayan bir nakıştın;
Dokunuşu gizemli, sargın ilmekler gibi.

Yanaklarda pembelik, her yüreğin baş tacı;
Gözlerde dumanlanıp, gönüllere sızardın.
Bir affediş, bir anış, bir hüzündün, bir acı;
Aslın iki hecedir, genişleyip uzardın.

Yüreklerde bir közdün, kıvılcımlar ummanı;
Şirin’le Aslıların, Leylaların nazıydın.
Vuslatî çölde idi, dağda erlik zamanı;
Ferhatlar, Keremler ve Mecnunlar niyazıydın.

20.01.2007
Osman Öcal