Üstad Bediüzzaman’a…

Gül, bitap ahenkler atlasında.
Eylül’ün gözlerinde yağmur halkaları,
Temmuz’un yüzünde kuru bir tebessüm…
Ay sarhoş gözlerle bekler kutlu sabahı.
Heyula bir hengâm öper güneşin alnından.
Güneş, melal denizinde alır soluğu.
Güneş, sükût-u leyl dergâhında…
Karanlıklar sardı yorgun giryan gözleri.
Hüzün albümü sanki şairlerin sözleri
Uzun yağan yağmurlar okşadı kalp ibresini.
Neyzen nefessiz kaldı gönül sahnesinde.
Ve her şeyde bir hüzün, bir sükût…
Sonra maveradan muştulu türküler duyuldu.
Kayıp şiirin yüreğini ruhani bir ahenk okşadı.
Erguvan renk açtı, umutlar halelendi.
Heyula kaos çarkından azad oldu dimağ
Bir gül açtı; gözlerde yakamozlanan çerağ…
Bir aşkın türküsü dolanırdı hep dilinde aşk âliminin.
Sürgünü, tebliğ seyahati…
Gurbeti, milletinin imanı…
Aşkın kitabını yazdı; günaha Sitare…
Gözlerde yakamozlanan çare…



Ey sürgün sessizliğinin fırtınası,
Muştulu hülyalar yeşerttin akkor cümlelerle
Zemheri gecenin bağrına bir gül…
Titrek bakışlara nur oldun, sükûta haykırış
Külliyatın, dinsizin bağrına saplanış…
Halelenmiş iman iklimine haykırış…
Dolanırsın hala damarında ufukların,
Yağmur olur gönül seylabına şuaların.
Nefis firar etti nur karargâhından tar u mar
Bak usul usul zümrüt tepelerde,
Seni temaşa eyleyen aşkın talebelerin var.


16.01.2012