Gülistan Vermeden Himmet(GÜLİSTAN)

Yanarken dertli bir mecnun; su, çölden savrulan rüzgâr
Bulunmaz her yürek sargın; sazından çalmayan bilmez.

Neyinden mey sunanlardan, figan kalkar boğar hasret
Kapanmaz başlanan gergef; gönülden bulmayan bilmez.

Bakın bir yol nasıl düşmüş, yiğit gönlün kelâmından
Kanar dağlarda bir Ferhat; yaşından dolmayan bilmez.

‘Umutlarla açılmış saracakken kollarım
Bir haberle kurudu birer birer dallarım
Hayallerle yaşarken kapandı hep yollarım
Şu gözlerim yollara dönüp dönüp bakıyor.’*

Hayallerden kopan düşler, şaşarken beklenen gelmez
Durulmaz sevda yalnızlık, zorundan kalmayan bilmez.

Akan yaşlar yağan çığlık, vurulmuş bağra har toplar
Kızıl kaynar da her volkan, derinden dalmayan bilmez.

‘Sensizlik bir sel gibi dinmez gözümden yaşlar
Benim dünyam yıkıldı başıma yağdı taşlar
Gönül yangın yerinde çevirmiş kor ateşler
Özlemin kor ateşi alev alev yakıyor.’*

Nasıl yakmaz ki aşk candan, kurulmuşsan yeter postu
Başından yükselir dağlar, gönüldür salmayan bilmez.

Varıp dergâha yaslarsın, helal dersin başım dünden
Duyan ceylansa ses vermez, kederden yılmayan bilmez.

‘Bilsem ki geleceksin etmem mi canı feda
Kimim var ki şurada senden başka dünyada
Yaşananlar bir düş mü kalsın desem rüyada
Hasretin öyle zor ki buram buram kokuyor.’*

‘İçimde bir sıkıntı terk edip de gitmiyor
Yalnızlık kâbus oldu artık resmin yetmiyor
Yırtık pırtık hayaller oda yama tutmuyor
Gel de dinsin gözlerim çisil çisil akıyor.’*

Bu kulvar tüm koşanlardan, bedel bekler kalem kesmez
Gülistan vermeden himmet, çekersin solmayan bilmez.


Mefâ'îlün / mefâ'îlün / mefâ'îlün / mefâ'îlün)

Osman Öcal