GÜVEN BİTİNCE
 
Yaşamaya  başlarken önce annemizin sevgi dolu yüreğine  güvenerek;daha sonra babamız ve yakınlarımızın gücüne güvenerek hayatı sevdik ve öğrendik. Çünkü hayat, güvenle can bulup gelişiyor. Güvenden sevgi, sevgiden mutluluk ve huzur hasıl oluyor .
Tohum toprağa,toprak suya, su güneşe güvendiği için yeşiller oluşuyor,çiçekler açıyor.
Güvensizlik ortamı ise;  ruh kimyasını  bozar  ardından  mutluluğu ve huzuru bitirir. Çatısı çökmek üzere olan bir evde kaygı ve gerilim eksik olmaz.
Bir hırsızla,sapıkla veya katille aynı evde kalmak zorunda kalmış olsak  uykuya dalabilir miyiz?
 
Yiyip içerek sağlığımızı, tahsil yaparak sosyal statümüzü , çalışarak maddi statümüzü, evlenerek  üreme, eş ve evlat sahibi olma dürtümüzü  v.b.  yaşam basamaklarını  güven altına alarak  çıkmak isteriz.
Devlet bir toplumun evi,  yönetimi de anneyle baba ise;
Yönetimine güven duygusu sarsılmış olan  bir toplumun  ruh güzelliğinin  solması  muhtemel ve doğaldır.
 
İçinde bulunduğumuz  sosyal ve siyasi tabloya bakınca güvenle dayanabileceğimiz bir merci var mı acaba diye soralım  kendimize .
Özel veya devlet farketmez; iş yerleri, kamu idareleri,  hastaneler, okullar, mahkemeler, karakollar…
Televizyon kanalları, gazeteler, köşe yazıları, partiler,
Marketler, manavlar, kasaplar, restoranlar, kafeler…
Komşular, aileler, dosluklar,arkadaşlıklar…
Bunlardan kaçına güven duyarak yaklaşabiliyoruz Allah aşkına?
 
Yapayı doğal diye, inorganiği organik diye yutabiliyorsunuz sağlık illizyonistleri sayesinde
İyiye kötü, kötüye iyi diyebiliyoruz  siyasi manipülistler sayesinde
Günahı sevap, sevabı günah olarak öğrenebiliyoruz din bezirganları sayesinde…
Daha bir sürü göz boyayıcılar yüzünden baştan sona kavram kargaşası içindeyiz
 
Şüphe denizinde kulaç atarak soluk almaya çalışıyoruz  maalesef..!
 
Ey istinad direğim!
Güvenim!
Nâdide hazinemdin benim,
Senin varlığındaydı huzur
Senetim, sepetim, manevi evim
Güneşle doğan, güneşle batan
Umuda yelken açanımdın benim.
 
Yemyeşildi dalların, yaprakların
Güvercin gübresiyle sulanırdı baharlarım
Çeliktendi, önüm  arkam sağım solum
Senin kollarındaydı huzur
Ve bir gün kırıverdi seni bin hınzır!



Asuman Soydan Atasayar