ŞAİRİN ÖLÜMÜ
EBEDE YOLCULUK VAR---Güzide GÜLPINAR Toprak Ana'nın ardından

Şairi şair tanır kalemin efkârında,
Efsunlu mısraların güzergâhında gam var.
Nağmeler hüzün söyler ayrılık şarkısında,
Dönülmez akşam gibi yine ocakta sam var.

Şairin ölümü ölümsüzlük gibi bir şeydir. Zira onun kaleminden dökülen inciler dünya durdukça duracak ve her çağda kendine göre okuyucusunu bulacaktır. Mısralar hüzün kokacak, nağmeler ter dökecektir arkasından.

Bir elveda şiiri çıkarken kaleminden,
Mızrabı dile gelir hasretin eleminden,
Yolcuya yol görünür sessizler âleminden,
Dönülmez akşam gibi yine kucakta sam var.

O gün geldiğinde ocağa ateş, kucağa sam düşecektir. Yürüyecektir sonsuzluk âlemine. Her canlı gibi o da tadacaktır ölümü. Dönülmez yoldur, giden gelmez, gitmeyen bilmez. Sonsuz bir hasret başlar yürekte. Diğer adı gurbettir. Ta ki geride kalanlar o yolun yolcusu oluncaya dek. İşin aslı ebedi mekanda kavuşmaktır özlenene. Acı görünen tatlı son gibi.

Zamana mühür vurur Azrail’in kılıcı,
Teselli kar eder mi, bulunur mu ilacı?
Giderken en sevgili acı içinde acı,
Dönülmez akşam gibi yine bucakta sam var.

Yamandır Azrail’in kılıcı. Mührünü vurdu mu tam vurur. İlacı bulunmaz, dermanı yoktur. Acı içinde acı gizler. En sevgiliyi koparır sevilenden. Köşe bucak gam düşer haneye. Candan can gider. Dönülmez yoldur, akşam güneşi gibi. Bu âlemde batar, başka bir alemde yeniden doğar, sabah güneşi misali.

Gül boynunu bükse de çekip gidecek yazlar,
Toprak soğuk olsa da değmeyecek ayazlar,
Yüreğin ateşinde erimeyecek buzlar,
Dönülmez akşam gibi yine sıcakta sam var.

Yavrular boyun bükse de, kader aman vermeyecek. Ömür mevsiminin yazı bitecek. Toprağın soğuğunu, mevsimin ayazını duymayacak ten. Ancak ruh, ameline göre muamele görecek. Dönülmez akşamın ufkunda, sam yelleri esse de, yüreğin ateşinde buzlar erimeyecek.

Bir barış güvercini şahinin kanadında,
En güzel kelimenin sevgi yazar adında,
Hasret bile güzeldir bazen gönül yâdında,
Dönülmez akşam gibi yine şafakta sam var.

Mevta Hakka yürüyüp tabuta konduğunda, küsler barışır, hemen hemen herkes hakkını helal eder. Sevgiyle, övgüyle bahsedilir arkasından. Ne iyi insandı derler. Sağlığında söyleyemediklerini söylerler. Şiirleriyle yad edilir. Dolaşır dilden dile, gönülden gönüle.

Bazen istenmese de yollar gurbete çıkar,
Amansız bekleyişte özlem sineyi yakar,
Gidenler gelmez geri, bekleyen mahzun bakar,
Dönülmez akşam gibi yine uzakta sam var.

Son şafaktır zaman, kapanan gözlerde. Son dem… Amansız bekleyiştir sinelerdeki özlem. Bekleyenler mahzun, giden sessiz, yol sonsuz. Hazan vardır o yerde, sam vardır. Dökülür yıldız yıldız. Uzaktır menzil, çok uzak.

Sevdaya hüzün düşer, duygular yoğunlaşır,
Şiirler mısra mısra yıldızlara ulaşır,
Sır olan hatıralar gözyaşına bulaşır,
Dönülmez akşam gibi yine afakta sam var.

Hüzün düşer gönüllere. Duygular yoğunlaşır. Mısralarla anılır şair. Her mısrada bir düğüm çözmeye çalışırlar. Gözyaşları süsler kıtaların üstünü. Dile gelir hatıralar bir bir. Sevda kokan kitapları dizilir raflara. O an dizeler ahlara karışır. Giden gitmiştir dönülmez akşam gibi.

“Ölüm asude bahar ülkesi” diyor şair,
Ömrünü milletine feda ediyor şair,
Yüreği dile gelmiş mutlu gidiyor şair,
Dönülmez akşam gibi yine ırakta sam var.

“Ölüm güzel olmasa ölür müydü peygamber?” diyordu ya şair, bu ne muhteşem bir söz. Hak emri vaki olduğunda her kul ölecek. Kaçınılmaz son. Ölmek için doğduk, öleceğiz, bu kadar net. Ancak ölüm Allah’a giden yolsa güzeldir. Aksi halde ölümün ötesi ölümden beter.

Yolcuya dur olur mu menzil alacak elbet,
Gelince büyük melek buyur diyecek elbet,
Kaçış var mı o yerden son mekân ilelebet,
Dönülmez akşam gibi yine durakta sam var.

Yolcu yola koyulduğunda dur olmaz artık. Elbet menziline varacaktır. Önemli olan büyük melek geldiğinde, marifet ona hoş geldin diyebilmektir. Bu önemli haslet, bilmem kaç kula nasip olur böylesi. Dönülmez akşam gibi son durakta sam olsa da; “Ölüm asude bahar ülkesi” diye vurguluyor şair. Böyle bir bahar ülkesini hangimiz görmek istemeyiz ki…

Rabia BARIŞ

************************************
Mekanı Cennet olsun,
Kabri nur dolsun...
O yeryüzünün en güzel annesiydi...

Manevi Oğlu
Mustafa CEYLAN

Mekanı cennet olsun.

BAŞKENT GÜNLÜĞÜ / NECDET SİVASLI
e.mail: necdetes@mynet.com
BİR GÜZİDE TARANOĞLU
VARDI…

Gazeteci-Şair, sanatsever annemiz Güzide Taranoğlu’nu da kaybettik. Eşi Dr. Bilal Taranoğlu’nun ölümünden sonra “Ben, sadece yaşayan bir ölüyüm” diyen
ve son nefesine kadar çok sevdiği şiirden, sanattan kopmayan Taranoğlu’nun kaybı,
hiç kuşkusuz yeri doldurulamayacak bir boşluk da bırakacaktır.
Lale Şairi Abdullah Satoğlu’nun deyimi ile “Çevremiz giderek boşalıyor.”
Tanıdığımız, bildiğimiz, değerler, çınarlar birer birer gidiyor.
Güzide Taranoğlu da Başkent Ankara’da sanat dünyasına damgasını vurmuş olan bu değerlerin son halkası oldu.
Taranoğlu ailesi, sanat, şiir, gazetecilik, dergicilik alanında çok aktifti.
Ancak, bunun yanında örnek olan, takdir toplayan, büyük bir aşk, sevgi, duygusallığı da beraberinde taşımıştır.
Bu aile ile tanışmamız 1960’lı yıllara dayanır.
Bizim de örnek aldığımız Taranoğlu Ailesi’nin oğulları Şanser’i, çocuğumuz doğduğunda Şanser adını vererek
bu aileyi her yönü ile nasıl örnek aldığımızın bir göstergesi olarak övünç kaynağımız olmuştur.
Aslında Taranoğlu Ailesi’ni anlatmak kitaplara sığmayacak kadar deryadır.
Evlerini her zaman, sanata, sanatçıya, gazetecilere, sevdiklerine, dostlarına sonuna kadar açan bu aile,
bir Osmanlı geleneği olan Konak’lardaki Türk Sanat Musikisini de hayatları boyunca hep canlı tutmuşlardır.
Güzide Taranoğlu, her yıl doğum gününde, Ankara Radyosu’nun ses ve saz üstatlarını,
sanatsever dostları ile evlerinde düzenlenen gecede birleştirip,
muhteşem düzeyde Türk Sanat Müziği ile ağırlayarak Başkent Ankara’da yıllardır bir ilke imza atmıştır.
Bizim de hiç aksatmadan katıldığımız bu gecelerde çok sayıda sanatçı ile tanışma ve müziği meşk etme fırsatlarımız olmuştur.
Bu muhteşem ve unutulmaz doğum günü ve Türk Sanat Müziği geceleri Bilal Taranoğlu’nun ölümü ile noktalanmıştı.
“Ömrüm var oldukça bu doğum günlerini böylesine kutlayacağım” diyen Güzide annemiz, ne acıdır ki, eşinin ölümü ile buraya da nokta koymuştur.
“Bilal’siz böyle bir şeyi düşünemem” diyerek eşsiz geçecek bir doğum gününü kendisine yakıştıramamıştır.
Düşünebiliyor musunuz, TRT’nin en seçkin, en usta sazları, seslerini bir araya getirmek kolay mı?
Koşarak, severek, keyif alarak Güzide Taranoğlu’nun doğum gününü şenlendirmişlerdir.
Programı olanlar, program bitiminde gelerek bu güzel günü zenginleştirmişlerdir.

Bu gecelerin bir başka özelliği de, katılan şairlerin yeni şiirlerini okumaları,
yeni bestelenen şarkıların seslendirilmesi olarak hafızlardan silinmeyecek izler bırakmış olmasıdır.
Güzide Taranoğlu’nun çok sevdiği eşi Dr. Bilal Taranoğlu için yazdığı “ Tadı Yok sensiz geçen ne baharın ne yazın”
şiirinin bestelenmiş şeklindeki şarkısının da ilk kez sanatçılarca bu gecede seslendirilmiş olmadır.
Nice yeni besteleri, nice yeni yetişen ve sonradan yıldız olan sanatçıları bu gecelerde tanıdık.
Güzide Taranoğlu, aynı zamanda bestekârlar için adeta bir güfte hazinesiydi.
Birçok şiirin bestelendi, dillerden düşmedi.
Eşi Dr. Bilal Taranoğlu’na olan aşkı ve düşkünlüğü, yazdığı aşk şiirlerine de yansımıştır.
“Gülpınar Dergisi” yıllarca yayınlandı.
Dr. Bilal Taranoğlu, bu derginin matbaaya gidişinden, basımına, dağıtımına ve finansına kadar yılmadan usanmadan koşturdu.
Güzide Taranoğlu, birçok genç şaire Gülpınar’da kapılarını açtı, onları kucaklamayı ve sanata kazandırmayı son nefesine kadar sürdürdü.
Böylesine bir sanat tutkunuydu.
Güzide Taranoğlu, Başkent’teki bütün sanatçı dostlarını ayda en az bir gün evinde toplayarak,
şiir, sanat günleri de düzenler, dostların kopmamasına, iletişim halinde olmalarına özen gösterirdi.
Ankara dışından bile bu toplantılara çok sanatçının katıldığını anımsıyoruz.
Her biri unutulmayacak izler bırakan bu toplantılarda çok değerli sanatçılar tanıdık, birlikte olduk, sohbetlere katılıp, şiirler dinledik.
Dr. Bilal Taranoğlu, beyefendiliği, mütevazi duruşu ile tam bir sevgi adamıydı.
Uzun yıllar Sağlık Bakanlığı’nda Teftiş Kurulu Başkanlığı, TBMM’de Ordu Milletvekilliği yaptı.
Evine gelen konuklara dağıttığı gülücükler, kendi eli ile yaptığı ikramlarla sanat dünyasında da ayrı bir yer edinmesini sağlamıştı.
Özetle Taranoğullarını birbirinden ayrı düşünmenin mümkün olmadığını söylemeliyiz.
Çok yönlü bir sanatçı ve sanatsever olarak hepimizde çok ayrı bir iz bırakan Güzide Taranoğlu,
çok yakın aile dostumuz ve ikinci annemizdi.
Bizi de hep “Hepiniz benim ayrı evlatlarımızsınız” diyerek bağrına basmıştır.
Şunu hep gözlemlemişizdir:
Güzide Taranoğlu, büyük aşkı, evinin direği, yastık arkadaşı Dr. Bilal Taranoğlu’nun ölümü ile hayattaydı
ama kendi deyimi ile de bir “yaşayan ölü” idi.
Oğlu Şanser Taranoğlu, bizi arayıp, ölüm haberini verdiğinde de bu gerçeği şu sözlerle dile getirmişti:
“Annemi yaşatmaya çok gayret ettik.
Ama o “Bir an önce öleyim, Bilal’imin yanına gideyim, ona kavuşayım” diyerek yaşamayı değil ölümü istedi, ölüme koştu. “
Rahmetli Şair Ahmet Tufan Şentürk, Güzide Taranoğlu için “Toprak Ana”derdi
ve bu adla da bir şiiri vardı. “Toprak Ana” Güzide Annemize rahmet diliyoruz.
Biz de bir annemizi yitirdik. Mekânın cennet olsun.
Çok istediği, hayal ettiği Dr. Bilal Taranoğlu ile de kavuşup, buluşsun.
Güzide anacığım be,
bundan sonra da sanırız bizler için, seni tanıyıp sevenler için “Tadı yok sensiz geçen ne baharın ne yazın” olacak.
Nur içinde yat.

Mekanı cennet olsun.