Haberin Rengi

cümlenin çarmıhında gergindi nokta
yeni bir satırda başlandı söze
unutmanın öyküsünü yaratacaktı kalem
korkaktı kelimeler
saklanıyordu cümleler
oysa maviydi rengi anıların
bazen bulanık deniz gibi
karışınca hercai tebessümler
yok oluyordu yarım düşler
boş kaldı ki sayfaları
suçluydu defter

./…

belki
boş çerçeveye bir fotoğraf bırakmak
belki de
boş evin penceresinden içeriye bakmaktı hayat
gözlerinle, bakışlarınla doldurmak, sevdiğin eşyaları
ve dondurmak zamanı
sonra…
sonra!

./…

bir adım bir adım daha attı son çırpınmalar
her adım biraz daha soldurdu renkleri
koşturmaların sıradanlığı kaynaşmışken yaşamla
dönüşecekken unutmak, umudun öyküsüne
uzanmışken vuslatın patikası dağlara
bir haber kesti yolunu
rengi kara
kapkara…

./…

soluğu kesildi yalnızlığın
üşüdü hasretin elleri
titrekti suskunluğun nefesi
hiçbir ağıtla
hiçbir çığlıkla
açılmadı yol bir daha
bilmedi kimse…
bilemedi
neydi bu?

27 / 06 / 2007

22.30

Hülya Ekmekçi