Halil Soyuer

Ahmet ÖZDEMİR
Bunlardan gönlüme bahar istedim

Önüme bir kuru dal çıkardılar

Her akşam neşeyi verdiler az az

Kederi her sabah bol çıkardılar

 

Kolumu kırdılar yeri düzlerken

Kış olup bastılar bağda yazlarken

Tatlıyla günlenmiş aylar gözlerken

Acıyla aylanmış yıl çıkardılar

 

El yaptılar beni kendi yurdumda

Söz dinlemediler karşı durdum da

Bir defa yar nerde diye sordum da

Karşıma yüz çeşit yol çıkardılar

 

Bana mal ettiler kaç yıldan beri

Şu zalim, şu kalpsiz kör geceleri

Kaderin dediler çek acıları

Başıma bin türlü hal çıkardılar

 

Hasreti taktılar akşam peşime

Sabah oldu el koydular işime

Su döktüler yanan aşk ateşime

Kalbimden avuçla kül çıkardılar

 

Halil Soyuer, 5 Ocak 1921'de  Balıkesir - Havran'da doğdu. Şiirle tanışıklığı Edremit Ortaokulu dönemine denk geldi. Bunda okul müdürü Mahir İz'in etkisi vardı. Liseyi bitirip bir süre ticaretle uğraştıktan sonra yedek subaylık yapan Soyuer'in 7 Gün dergisinin genç hevesliler sayfasında yayımlanan şiiri, İbrahim Alâeddin Gövsa'nın takdirini kazanınca şiir sevgisi katlandı.

Milli Eğitim Bakanlığı'ndaki memuriyeti boyunca Ankara gazetelerinde şiir ve yazıları yayımlandı. 1946'da Anadolu Ajansı muhabiri Münevver Şener'le evlendi. 1958'de ise memuriyetten ayrılıp gazetecilik yapmaya başladı.

Soyuer, kadrosunda Faruk Nafiz Çamlıbel, Hamit Macit Selekler, Nüzhet Erman, Behçet Kemal Çağlar gibi şairlerin yer aldığı Çaba dergisinin yayıncısıydı. İlk sayısı 1966'nın kasımında çıkan dergi 36 sayı yayın hayatını devam ettirmişti.

Memleket gazetesinin bir süre yazı işleri müdürlüğünü yaptı.

Gerek yazma, konuşma kabiliyeti, gerekse insan ilişkilerindeki başarısı Soyuer'e hatırı sayılı bir çevre kazandırdı. Bu çevre edebiyatı aşıp siyasete değin ulaştı. Ankara'da halkevinde yapılan bir törende konuşması dönemin Cumhurbaşkanı İsmet İnönü tarafından çok beğenilerek locaya davet edildi. İnönü'nün yanında Başbakan Yardımcısı Nihat Erim ve Ulus gazetesi yayın müdürü Münir Berk vardı.

İnönü'nün "Halil Soyuer'e sayfalarınızda yer veriyor musunuz?" sorusuna Berk, "Yeter ki yazıp getirsin," şeklinde yanıt vermesine rağmen, Ulus sık göründüğü gazete olmadı.

Halil Soyuer özellikle halk şiiri geleneği içinde unutulmayan eserler verdi. Yirmi  kitabı yayımlandı, 1960'lerde Ankara'da ÇABA adını taşıyan bir sanat ve kültür dergisini çıkardı. Uzun yıllar Türk edebiyatına ve Türk kültürüne hizmet etti. Adı caddelere verildi, Bir çok ödül aldı.

Türk şiirinin çağdaş Karacaoğlan'ı diyenler vardı. Halil Soyuer' in hem yaşadığı dönemde ve hem de vefatından sonra hakkında çokça yazılar, yazıldı, belgesel ve kitaplar hazırlandı.

Şiirlerini besteleyenlerden birkaçının adları şunlar: Celal Abacı, Onur Akay, İsmail Akçapınar, Sadün Aksüt, Selahattin Altınbaş, Avni Anıl, Mehmet Arıboğa, Serap Arısan, Vedat Yıldırım Bora, İsmail Demirkıran, Nihat Demirkol, Metin Everes, Ekrem Güyer, Prof.Dr. Selahattin İçli, Atilla İçli, Ali Kocatepe, Pınar Köksal, Mine Özden, Mehmet Özbek, Yılmaz Pakalınlar, Erol Sayan, Ali Şen Ozan , Çinuçen Tanrıkorur, Ziya Taşkent, Zekai Tunca Dursun yağlı , Yılmaz Yüksel , Macide Tantürkü ve Ferit Sıdal...

Türk sanat dünyasına şu anlamlı dörtlüğü ile merhaba demişti:

 

"Hançeri aşkınla ey yar, sinem üzre vurma hiç

Öyle bir derde giriftarım ki halim sorma hiç,

Ağladıkça gözlerimden kan gelir yaş yerine,

Öyle bir derde giriftarım ki, sorma hiç"

 

Şair, Yazar ve Gazeteci Halil Soyuer 17 Ocak 2004 yılında aramızdan ayrılmıştı:

"Bana mal ettiler kaç yıldan beri

Şu zalim, şu kalpsiz kör geceleri

Kaderin dediler çek acıları

Başıma bin türlü hal çıkardılar



Hasreti taktılar akşam peşime

Sabah oldu el koydular işime

Su döktüler yanan aşk ateşime

Kalbimden avuçla kül çıkardılar."
Daha nasıl anlatılı ki bir yüreğin dramı.En etkileyici mısrası son dörtlük olmuş.

Halil Soyuer Hocamızı o dillerden düşmeyen en bilindik şarkının yazarı olarak bu siteden okumuştum."Sorana derdimin dermanı dersin.
Götür de istersen sokakta yatır
Elimde gönlünün fermanı dersin
Adını iğneyle işle derime
Kölemdir desen de gitmez arıma
"Bunlar ne?" derlerse mektuplarıma
Mahvolmuş bir ömrün romanı dersin
Duysalar da coşup çağladığımı
Bilmezler sana bel bağladığımı
Görenler olursa ağladığımı
Fırat'ın en coşkun zamanı dersin."

Ne kadar az okuyoruz ki bu değerli insanlardan ancak çok sonraları haberdar oluyoruz.Oysa bilinmesi gereken o kadar çok değerli kalem var ki yaprak dökümü gibi onları kaybedince işte bu eserlerinde anlattıkları o" bir yığın kül" çıkarılan yüreklerin nasıl yandığını çok geç anlayabiliyoruz.Ben bu Edebiyat Okulu dediğim Gülceedebiyat'tan çok şey öğrendim Hocam.
İyi ki paylaşıyorsunuz.Merhumun ruhu şâd olsun.Size de gönülden selam olsun Özdemir Hocam.Saygılarımla