Oturum Aç

***Site Yönetimi*** · (Bu mesajı son düzenleyen: 09/11/2014, 00:23 Site Yönetimi.)

HASAN AKTAŞ'IN YEMEN MEKTUBU(1)

UCU YAKILMAMIŞ YEMEN MEKTUBU ET-TEKRAR VE'L-AHSEN KABİLİNDEN

Hasan AKTAŞ
*************

GÖRÜLMÜŞTÜR BİR YEMEN MEKTUBU
CUMA ÖZGÜRLÜKTÜR VE BURADA CUMA MÜBAREK GÜNDÜR

Bugün 31 Ekim Cuma. Yemen'e gelişimin ikinci haftası. Yemen'in resmî tatil günü. Müslüman bir memlekette yaşadığımı hissettim ve geçen hafta olduğu gibi bu hafta da sakalını ulu camii yolunda düşürmüş pirler gibi cumaya gittim. İçinde münafık olduğunu bilseydim veya en azından hissetseydim kesinlikle gitmezdim. Zaten onlar da geride bir müslüman kalmış diye beni bekleyecek değillerdi ya... Camide imam minber yerine balkona benzer bir yere çıkmış sanki siyasal bir miting için toplanmış kalabalığa Aristo destekli retorik bir nutuk atıyor gibi takıntısız takır takır şakıyor. Üstelik elinde de bizim imamlar için Diyanet İşleri Başkanlığı merkez teşkilatından gönderilmiş imzalı mühürlü –Cumhuriyet şeyhülislamının iman ve ikrar testinden geçmiş tescilli- hutbelerden biri de yok.

Hutbeyi anlamıyordum ama doğrusu retoriğe bayıldım. Bu hutbeden sonra şayet bir daha dünyaya gelirsem Türkiye'de imam olmak isterdim. Rabbim eğer öyle bir ihtimal varsa şimdiden rezervasyon yaptırmak istiyorum. Çünkü Yemen'i bilmem ama Türkiye'de bu konuda mevzuat hiç değişmiyor.

Bizim mutedil bakkal Bahtiyar da mevzuat değişmezliğinden ve de Cumartesi-Pazar günlerinin tatil olacağından dolayı oğlunu imam yapmak istiyormuş. Ben de "yakında imamlar için grev hakkı da gelecek acele et" dedim. Fukara, imamların grev hakkını duyunca Bülent Ersoy' un Arka Sokaklar'dan tesadüfen geçerken yerde koca bulması gibi bir sevindi bir sevindi ve sonunda sevindirik oldu garibim. İnsan kumarda kara papaz bulsa vallahi bu kadar sevinmez.

Her neyse Cuma namazını iki rekat –ama hutbe yirmi rekata bedeldi- olarak eda eyledik ve akabinde dışarı huruç eyledik. Burada sünnet namazı diye bir şey yok, ben de Yemen'de olmanın verdiği rahatlığa seferiyet mazeretimi de ekleyerek özlük haklarımı sonuna kadar kullandım ve sünnetleri kılmadığım gibi "Cuma kabul etmezsen, öğle namazını kabul buyur tanrım" türünden pazarlık triplerine de yatmadım.

Sonra büyükelçimiz Fazlı Çorman'ın daveti üzerine Ahmet Oyar ve Reyhan Gökben Saluk ile rezidansa (büyükelçi konağı/sizden sır çıkmaz, laf aramızda bu arada bizim lojmana da rezidans diyorlar) doğru bir ticari taksiyle yola çıktık. Şoför, bize Müslüman olup olmadığımızı sordu. Ben de "birimiz mü'min, diğerimiz münafık, ben de bay müşrik" dedim; adam, anladı espriyi ve anti-Saba Tümer makamında patlattı bir Arabî kahkahayı. Adam, rezidansı bilmediği halde; gat çiğneme seans-ı saadet arasında parayı kapmak için "biliyorum" dediği için bizi bir hayli dolaştırdı. Ben hiç sesimi çıkartmadım, şunun şurasında bedavadan şehri geziyordum. Üstelik fazladan gezdiğimiz için fark da vermedik. Gerçi şoförümüz gat saatine denk geldiği için bizden fazla para almıştı, ama yine de Türk şoförleri gibi "farkını verin" diye diretmedi. Bizim de "üstü kalsın" demeye fırsatımız bile olmadı. Bu kadar dolaşmanın haticesiz neticesinde bir şiire atıf bile yapamadık.

Kapıda bizi büyükelçimizin Rus-Alman kırması kurt köpeği Bukra karşıladı. Bukra, önce arabanın altında kalmış yaralanmış, sonra da bakışlı bir kedi karayla ceng ü cidalinde iyice yaralı düşmüş. Tedavi için Türkiye'ye götürülmüş ve bu arada da Ayder yaylasını gezmeyi de ihmal etmemiş.

Yemek ve çay faslından sonra siyaset, ekonomi ve en nihayet edebiyat piyasına girildi. Orhan Pamuk'tan başlayıp Yusuf Atılgan'a kadar pek çok edebiyatçıdan ve onların eserlerinden bahsettik. Sonra hazıruna İkinci Yeni şiirinden bahsettim. Sezai Karakoç'u anlattım uzun uzun. Tabii bu gibi ortamlarda müşteriyi sıkmamak için magazine de müracaat etmek lazım; Reyhan Hanım'ın talebi üzerine Mona Rosa konusuna girdik ve konunun hadikasında bir hayli dolaştıktan sonra 'işin hikayesini anlatmamak edebiyat diplomasisine aykırıdır' deyip o alanda da epeyce bir kelam euledikten sonra konu geldi Ece Ayhan gibi tehlikeli bir çizgide durdu. Ece Ayhan'ı üniversite ikinci sınıfta iken tanıdım. Tabii hocalarımdan değil. Onlar, o zaman Yeni Türk Edebiyatı'nın asr-ı saadeti Servet-i Fünun ve onun kitab-ı mukaddesi Rübab-ı Şikeste ile meşgul idiler. Hala aynı yerdeler. Tanzimattan sonra Garp cephesinde çok şey değiştiğini sanmayın; Remarque haklı, Batı Cephesinde Yeni Bir Şey (Hala Değişen)Bir Şey Yok!..

Bir arkadaşla onun bir tanıdığını ziyarete gitmiştik. Adamcağız, "edebiyatta okuyoruz" deyince; bize, Ece Ayhan'ı sordu. Bizler de "üniversitede öğretmediler" demedik; Kamer Genç olgunluğu içinde "bilmiyoruz" dedik. Adam bize Van Gogh ayarında bize şöyle bir sarı fırça vurdu ki oradan çıkar çıkmaz doğruca Ankara Yenişehir caddesindeki karşıma çıkan ilk büyük kitapçıya girdim. Kitapçının önceden günlük müdavimi olduğumuz için doğru şiir kitaplarının bulunduğu rafa gittim ve ilk gördüğüm Ece Ayhan kitabını aldım, sulh u sühulet içinde okuyabilmek için Hukuk Fakültesi'nin önündeki dut ağacının gölgesine attım kendimi. İlk olarak kitabın en başındaki Meçhul Öğrenci Anıtı'nı okudum; okudum ama, hiçbir şey anlamadım. Haydi bir daha... bir daha... derken tam on kez okudum yine de bir şey anlayamadım. Başkaları olsa; eminim, "bu ne saçmalamış böyle" diye kaldırıp kitabı bir köşeye atardı. Ben öyle yapmadım, gittim şiirin bir sürü fotokopisini çektirdim ve İçaydınlık semtindeki evimin her bütün kapı ve duvarlarına yapıştırdım. Artık girerken, çıkarken bu şiiri okuyordum. Ancak altı ay sonra anladım. Oysa 'anladım' ifadesinin çok yanlış olduğunu yıllar sonra farkettim, hakikatte 'anladığımı sanmışım' demeliydim. Otuz sene önce anlamayamadığım bu şiiri şimdilerde 400 sayfa civarında tahlil ettim. Yakında kitaplarla beslenen (domuzlar hariç-zira onlar kitaplarla beslenmez) dimağlara arz edeceğim.

Rezidanstaki hazıruna bu hikayemi anlattım ve Meçhul Öğrenci Anıtı'nı okudum. Meçhul Öğrenci Anıtı'nı okuyup da Resneli Niyazi ve kendinden meşhur geyiğinden bahsetmemek olur mu? Elbette ki olmaz, Resneli Niyazi ve onun Gazalan-ı Hürriyet adını verdiği kutsal geyiğinden uzun uzun bahsettik. Hatta Sultan Reşad'ın çoluk çocuğuyla birlikte Gülhane Parkına kendisini bir hacc niyet ve edasıyla ziyaret ederek tarihe bir tüpnot düştüğünü ve ayrıca Refik Halit Karay'ın da Şehzadebaşı'ndaki Lefafet apartmanında kuyruğa girerek makbuz mukabilinde kendisini ziyaret ettiğini ve hatta Ece Ayhan'ın mezkur şiirindeki bir dizesinde geçen "geyik" kelimesinden bir kitabın doğduğunu da usulünce anlattık. Ayrıca Ece Ayhan'ın erbabınca bilinen hayatını ve hayatındaki önemli entrik olaylardan bahsettik.

Sonra büyükelçimiz benden Türk şiirinde Yemen konusunu işleyen ve özellikle de Veysel Karani hakkında kitap yazmamı istediler. Ayrıca kitabı bastıracağına dair söz de verdiler. Onca yaşadığım kepazelikten sonra ben kitap yazmamaya kendi kendime söz vermiştim. Zira geldiğim memlekette kitabın esrar muamelesini gördüğünü çok iyi biliyorum ve bizatihi de yaşadım. Ama sözümüzü atlayıp da büyükelçimizin ricasını nasıl yerine getireceğiz, bilmiyorum. Hasan Aktaş'ın Yemen'den geçtiğini ve burada iz bıraktığını tarih bilmelidir. Her bilinmek pahalıya mal olur bizim memlekette. Ayrıca büyükelçimiz bizi Yemen'in en önemli kütüphanesine götürecek ve nasipse bakacağız ne tür kitapların olduğuna. Güya buraya kitaptan kopmak için gelmiştim. İnsanlar beni kitaptan kovuyorlar, Allah beni kitabın hicretine gönderiyor. Her hicret az ötede yeni bir diriliştir.

Oturum Aç
Kullanıcı Adı:
Şifre:	Şifremi Hatırlat
	Beni Hatırla