" Hayallerimi rüzgarlara bırakıp gidiyorum

Ardımda bırakıp ayak izlerimi
hayallerimi savurup rüzgarlara
acılarımı aldım sırtıma gidiyorum işte
yok verilecek hesabım kendimden başkasına
dolana dolana tutunup uçurumlara gidiyorum
hicran düşmeden baharlara

geleceğime ördüğüm bütün duvarlar yıkıldı
ömrümde cam kırıkları ve ıslak hüzünler kaldı
kimse bilmez kederden kanayan yanımı…
kimsesizliğin ve yalnızlığın en ağır depremindeyim
çekip gidiyorum işte
geride yoksul ve anlamsız anılar bırakarak
acılardan süzülen damlalar ve hüzünle birlikte
elveda ey şehri diyar
yüreğinden öptüğüm yar
dumanlı dağlar
Elveda

çağlayanları kendi sesine bırakıp
ağlayan yürekler adına,
uçurumları tırmana, tırmana
küskün bir çöl gibi susup gidiyorum .

Zaman/sızım
elveda zamanı geldi çattı işte
bağışla beni boynu bükük gelincik
gözlerimin hüznüne üzülen Rıza dayım
ellere gelin giden menekşe gözlü kız
bir daha anmayın beni, aramamayın
yokluğuma ağlamayın
say ki, hiç yaşamadım bu yerlerde...

belki döner gelirim yine bir gün?
kucak dolusu özlemlerle
kar yağarken dağlara..

Buralara sığamıyorum artık bu hüzünle
sıradışı ve aykırı sayıldım her şeyimle
kimse okumadı rüzgara astığım şiirleri
anlamadı gökyüzüne çizdiğin resimleri
ey sevdalısı olduğum Caferli
süsen (sosın) kokulu yaylam
sevgilimin mahzun gözleri
elveda diyorum bu yerlere artık
elveda
onaltısında ellere gelin giden sevgili,
elveda ey şehri diyar
canımın ruhu yar
Elveda

Gidiyorum
topladım valizimi gidiyorum işte
öyle yalnız öyle bir başıma
aldırmadan gözyaşıma
sorma nereye
bıraktım inadına dağınık kalsın odam
varsın sonbaharlar geçsin gençliğimin üzerinden
derin bir kederi sarıp yaralarıma
savrulan sarı bir yaprak gibi
hayallerimi rüzgarlara bırakıp gidiyorum...
elveda ey şehri diyar
canımın ruhu yar
Elveda


1971 Caferli Erzincan
Nuri Can "




Deprem!...

Adı kadar korkunç bir duygu fırtınası, bir infial...
Deprem! Toprağın damar damar, yüreğin en az onun kadar içten içe ıssız kıvrımlarıyla kanadığı gerçek!

Yazan kalemi titrettiği kadar yüreğimi titreten... Alaca soğuklarıyla özümün baharlarına kırağı düşüren, Temmuz ortasında yüreğime kar yağdıran DEPREM! Ne şiddeti belli ne hiddeti, ne de çıkış noktası! Bir tek, bir tek fay kırıklarıydı geride tozu dumana katan...

Derin duyguların naif kalemine saygı ve dostlukla...