" Hüzzam Şarkı...

Aşkınla mazimden, ayrılmalı günlerim
Hesap sormamalı, yıllarım benliğime
Yorgun omuzlarıma konmalı meleklerim
Sevdanı sevabıma, yazmalı yüreğime…

- Bir hüzzam şarkısın, dilimde hiç bitmeyen
- Güzümü baharınla, nakış nakış işleyen

Umudum, son gülüm, son demim akşamlarım
Ufkumda yazgımsın, batmayan güneşimsin
İçlenir yanarken, küllenen hazanlarım
Bahtıma yazılmış, ruhumsun, tek eşimsin…

- Bir hüzzam şarkısın, şeyda yüklü geceme
- Bense seher bülbülü, konmalıyım eceme

Arada bir korkup ta, kendini çekme benden
Aşkın acısında tat, hesap sorma bedenden
Gülü koklamak sevap, hikmeti dikeninden
Dikeni sen olsan da, silemezler gönlümden!

- Bir hüzzam şarkısın, gönlümde deli esen
- Esintilerim dinsin, seherimde bir tek sen!

08.04.2010

Mustafa Bay "



Hüzzam Şarkı...

Hayat da Hüzzam bir şarkı değil mi?

TRT. Radyosunu şevkle dinlediğim zamanlara götürdü beni, şiir. Hüzzam makamından bir segâh şarkı; İnci Çayırlı, Nesrin Sipahi, Ayla Büyükataman, merhum Zeki Müren, Emel Sayın, Muazzez Abacı, Müzeyyen Senar, Yaşar Özel, Mustafa Sağyaşar, Ahmet Özhan ve daha nice değerli ses… Öyle içine işler ki dinleyenin! Hele bir de âşıksan…

Hazanda gelen bir sevda “si” perdesinden segâh bir şarkı olup hüzzam tınılarla -içine lirizm’ i de katarak- fethedecek, kuşatacaktır kalbi. Ömrün bu sonbaharında aşk dolusu içirerek, mest edecektir şairi. Sonbaharındaki şaire “ SON bir BAHAR” yaşatarak mutlu edecek, nakışlı bir kanaviçe gibi işleyecek yüreğini… Nasıl mest olmasın, nasıl mutlu olmasın ki…

Hayatın imbiğinden süzülerek gelinen bir rafinelik söz konusu... Hayatı içerek boy veren olgun bir başağın damıttığı ekin yeşertisi, elbette ilk yeşerti kadar anlamlı bereketlidir... Çağıl çağıl akarken öz; kendi doğasında -görmüş geçirmişliğin iz düşümüyle- yetkin bir tartıya sahiptir. İşte bu yüzden katre katre, kana kana içilecek o dolu...

Şiir; içeriği, yalın ve samimi anlatımıyla etkiledi; çıtı pıtı genç kızlık ve yetişkin dönemlerimin duygu yüklü baharlarına sürükledi beni. Şiirin başlığı bu dönemlerimle öylesine örtüştü ki; kapıldım gittim; bazı duru bazı delice kıvrılıp akan bir ırmak gibi, o günlere... Ve öyle derin, öyle hüzünlü; ama içinde mutlu tebessümlerin çiçeklendiği hüzzam bir şarkı çınladı içimde, az melankolik…

Hiç âşık olmadan ya da aşkı yaşayamadan geçirilen bir gençlik… Ya da karşılıklı, bilinçlice yaşanmamış bir sevda ve sevdasız, boşa geçen bir ömür... Tam da Sonbaharın hüzün ormanında rastlanılıyor sevdaya, onca yıldan sonra, (bir daha yaşanmayacağı gerçeğiyle daha bir derinden hissedilen) son bir bahar, son esinti…

Duyguların lirik bir çağlayana döndüğü böyle bir süreçte şair, elbette bu günün geçmiş günlerinden, hiç yaşanmamış gibi düşünmek istediği maziden, yaşanmışlıklardan ayrılıp; layıkıyla, tadıyla yaşanmasını, sorgulanmaması isteğini dile getiriyor; avuçları arasında sımsıkı tuttuğu ve yitirmekten korktuğu sevdasıyla...

İstiyor ki; bu aşk ile dolu iken, aşksız sevdasız geçen yılları hesap sormasın benliğine… Çünkü ah vah ile “keşke “ lerle ziyan etmek istemiyor... Bu anı gölgeleyecek maziden, yaşanmamış günlerinden soyutlanmak dileği…

Âşık yüreğin, o yürekte taşınan, yüceltilen sevdanın; - her ne şekilde yaşanmış olursa olsun- geride bırakılanla sorgulanmamasını, içinde bulunulan anın dolu dolu yaşanmasını… Yaş’a ve yaşanmışlıklara inatla; yorgun omuzlara konacak meleklerin bu aşkı onaylayarak amel defterine güzellik, sevap olarak yazıp kıymetlendirmesini… Böyle bir sevdanın gereği ne/nasıl ise öyle yaşanmasını, her şeyin buna uygun gelişmesini, değerlenmesini… Ve sevgiliden de bu bağlamda aşkını sahiplenmesini, yücelterek yaşanılır kılmasını istiyor şair, dolaylı olarak.

Aşk’ a dair elbette son umut, son çırpınış, açan son gül, son dem vakti bu sevda. Bunun bir kez daha yaşanmayacağının farkında olarak sesleniyor şair.

O sevgili ki; umudun tükendiği bir zamanda ufkuna yazılmış en güzel yazgı, batmayan güneşi şairin. Hazan vakti… Solmuş, dökülmüşken yaprağı ve bir daha doğmayacak sanılırken ufkuna güneşi;

Doğuyor bir ikindi vakti… Küllendi sanılıp hiçliğe savrulmayı beklerken hazanları yaşayan kalp; ısınıp aşk demiyle Nar’a dönüyor külleriyle yeniden… Bu beklenmedik sevdayla hislenir, yenilenip yeşerir, su yürür kuru dallara yeniden…

Ne kadar hislense de öncesinde dökülmüş, kurumuş yapraklara, şair; dönüp bakmak, orada takılı kalmak istemiyor. Bahtına doğan bu güneş, yazılan bu yazgı, bu son BAHAR, bu ruha can üfleyen biricik; elbette hüzzam bir şarkı olacak; bu divane, bu çılgın, bu tutkun âşığın gecesine… O âşık ki; bu çılgın tutkulu gecesine Hüzzam bir şarkı olan kraliçesine konan seher bülbülü… O’ na; si perdesinden soylu hüzün duygularıyla şarkılar besteleyen…

Bir yanda diri bir sevda, dipdiri bir sevgili, diğer yanda; yorgun, eskimiş bir beden ve bu bedene bol gelen diri bir ruh, lirik bir yürek… Sevgili, yaşam imbiğinden olgun yaşanmışlıklar geçirmemiş şair kadar! Bu yüzden o, aşk’ ı sevdayı diri bedenle eş değer düşünebilir! Şair bu korkuları çok belirgin yaşıyor, hissediyor yüreğinde. Bu yüzden sesleniyor sevgiliye, dürüst ve net bir duruşla, yaşamı, insancıllığı, gerçek anlamda somut aşk’ ı tanımlamaya, dilinin döndüğünce ifade etmeye çalışıyor O’ na. Bu yüzden GÜL ve DİKEN örneğine vurgu yaparak: “ gülü seven dikenine katlanır! “ demeye; gerçek aşklarda bedensel kusurların, engellerin aşk’ ı gölgeleyemeyeceğinin altını çizmeye çalışıyor.

Ve bu hüzünlü son BAHARın yaşanılır kılınmasını, delice esen son ve biricik seher yelinin yorgun yürekte yarattığı esintilerin sonlandırılmasını, vuslata birlikte erişilmesini istiyor sevgiliden, şair.

Ne zor, ne yakıcı, ulvî ve derin bir seçim…

Muhteşem dizelerin değerli kalemine saygı ve dostlukla…