Deli bir rüzğardı, kulakları sağır edercesine uğuldayan...Ben, son baharını yaşayan 'sarı kahve ' hazan.. titriyorum.. korku içindeyim! bilmediğim köşelere savrulmak istemiyorum.. Sımsıkı tutunmuşum dalıma; Ya düşersem.. Ya hoyrat bir ayak çiğner geçerse!? ... Ohhh! .. Korkuyorum ve daha da asılıyorum sımsıkı, dalıma ...Oysa benliğim çok uzaklarda bir yerde takılı; baharlarda...Açılmamış goncanın gülünde..Sarı sıcak mutlulukların gülümseyen kucağında dört mevsimi yaşayarak...

Ne ayazları ısıttı damarlarım; tanığıdır kardelenler...Ne baharlar yeşertti bulutlarım; rengarenk çiçeklerin eşliğinde toprağa kavuşarak...Dayanılmaz sıcağında yaz' ları serinletti; efil efil meltemim...Ve birden anımsadı benliğim; tarihe karışmış bir son trenin siyah vagonlarında hayallerini topladığını, yamalı bohçasına...Hâlâ umut dolu, hâlâ hayallerinin vuslatında mutlu son' a inanarak...” Sarsıldım deli rüzğarla ansızın ...'Korkma… korkma! ' dedi, içimdeki ses...Birden tertemiz bir hava doldu gözeneklerime...Gelmişti beklediğim...Savrulmamıştım, düşmemiştim, dalımda asılıydım öylece; yine eskisi gibi... Ve gitmişti rüzğar; kim bilir, hangi yaprağı titretmeye, dalında.. titretip savurmaya..! Kurtulmuştum! Kahramanım içimdeki sevgiydi, umuttu ve aşk.. insana sevgim, yarına umudum… yaşama aşkım...!
Sevgilerim hep “ rağmenlere “ inattır… Sıcacık yürekleri, aydınlık usları.. Paylaşan, çoğaltan ve çoğalan benlikleri hep hissettim özümde, yüreğimin derinlerinde...Ve benim anladığım, özümsediğim sevgi, dost ve dostlukta buydu zaten; neyleyim kaşı gözü, endamı; beyin, yürek yitirmişse doğrusunu! Sevgiyi hep bir SİLGİ ye benzetmişimdir; yaşam denen bu bilinmezlik serüveninde her koku ve renkten – itici, çekici, yanıltıcı ve albenili - çiçeklerin bahçesinde, yaşamı yaşanılır kılabilmek adına, olagelen kirlilikleri silen bir silgi...Bu bazen bilinmeyen yerkürenin kendi âhengi içinde olabilirken, çokça da biz insanların yürek nakışlarıyla gerçekleşebiliyor. Yeter ki duygusallığımızı basit bir zaaf seviyesine düşürmeden koruyup dürüst kalabilelim sevgilerimizde. Sevgi iki farklı cinsin beşeri duygu çekiminin çok ötesinde “ evrensel “ anlamı olan ve insanı insanlaştıran, yücelten, başı dik tutan bir duruş / düşünüş ve yaşam şeklidir. Bu bağlamda, günümüz anlayışında ki içi boş, insansız, duygusuz ve beklentili kurnazlıklarla kirletilmiş sevgilere içim acıyarak bakmış, kanayan yüreğimi yine insana, yine yaratan’ a sevgi kilimi yapmışımdır; şu “ üç günlük” dediğim ölümlü dünyadan gidişimde, sıyrılan can gömleğimin geride bıraktığı mânâda giz olan insan yanımı..!
Refika Doğan