İftar Sofrasında Bir Yetim Çocuk

İstifa ediyorum şimdi ben benden
Can kuşum gökyüzüne uçtu uçacak.
Gücümün yettiğince haykırsam size
Ve sorsam: “Bu gidişin sonu n’ olacak? ”
Dalı, ağacı kırar
Kuşu kurşunlar, yuvayı bozar
Denizi kirletir
Köle yaparsınız insanı, bilirim
Acımaz, acıkmazsınız…
Ne desem, ne söylesem duymazsınız siz
Davul göbeğinizden, fil boynunuzdan
Daha neler, neler çıkacak kim bilir?
İsrafil’ in suru da çaldı çalacak,
Anlamazsınız…

Açlıktan ölürken bebekler
Yok olurken bir bir
Yok olurken kelebekler
Elinize geçen her şeyi
Ama her şeyi yutarsınız…
İstifa ediyorum şimdi ben benden
Yazmayın safınıza, ölüm çıkacak…
İftar sofrasında bir yetim çocuk var
Ağlamaklı, utangaç, mahçup ve cılız…
Üşümüş, titreyen elleriyle böler pideyi
Küçümen gözlerinden damla damla
Yaş düşüyor akıl pençereme tak tuk…
O ağlar, ben ağlarım
Siz ağlamazsınız…
Siz ağlamazsınız…

Mustafa Ceylan