İHSAN ERTEM- Aynadaki adam (GÜLCE Bahçe)

Ahiret değişmişsem
Bir tutam una,
Gözlerine bakamam.
İlk ben olurum,
Yüzünü yere eğen,
Dönen şaşkına.

Şaş kına yakmış güya, gelinin avucuna
Güvey elimi bırak demiş, vurmuş şaşkına
Sap ile saman bir mi, bu nasıl bir düşünce?
Düşünce söylendi şaş, değmez bir avuç una.

Önceleri lakayttı,
Umursamazdı.
Yetim hakkı yemişim
Haram yutmuşum,
Kimi kırmış, üzmüşüm,
Gülüp geçerdi.

Aklım ereli,
Her yüzleşme mahkeme.
Kılı kırk yarar,
Ferman ister katlime.
Laf anlatamam,
Sırçadaki aksime.

Aksi mi aksi leb der, dedirtemem leblebi
Gözyaşım yumuşatamaz aynadaki aksimi
Yanaklarım göl olur, nadim iki göz, göze
Göze göz hesap sorar, taklit eder leb lebi.

Zaman faça attıkça,
Arsız yüzüme.
Ya yüzü yumuşadı
Ya ben masumum.
Daha uzun bakıyorum
Yargıç yüzüne.

Saklım gizlim yok
Çıplağım ayan beyan.
Mizan terazi
Elindedir her zaman,
Günün özetini
Hesap sorar akşamdan.

Ak şamdan muma hücre fakat ışık özgürdür
Mum aydınlık mayalar gündüzlere, akşamdan
Yansıtmakta ay gibi, öz nur yansır aynadan.
Ay nadan, cılız kalır ışıktaki öz, gürdür.

Hayvan insan arası
İnce köprüden
Onurumla geçmişsem
Odur tek neden
O kim mi? Bakın görün!
Ayna içinde

İhsan Ertem