İki Çocuğun Okuma Keyfi… (2)

Gazanfer ERYÜKSEL

Yapılan araştırmalar insanın %15 eğitimle, %85 ise görerek kendisini geliştirdiğini ifade ederler. Ne güzel sözcüktür o “gör” kökünden türetilen “görgü”…

Kadın çocuğuna seslenir, “Evladım okusana… Ne diyor öğretmen size? Kitap okuman lâzım…”
Kitaplık olmayan bir evde yetişen ve kitap okumayan bir anne babayı rol model alan bir çocuğun okuma keyfi yapması zordur. Muhakkak ki bu durumun istisnaları vardır. Ancak istisnalar üzerinden genelleme yapmak mümkün değil ne yazık ki… Edip Cansever’in dediği gibi “İnsan yaşadığı yere benzer”…

Yazımın ilk bölümünde babamın beni okuma keyfi ile nasıl tanıştırdığını, Doğan Kardeş Dergisi’ne abone ettiğini anlatmıştım. Bu bölümde oğlumla olan okuma yolculuğundan söz edeceğim.

2000’li yılların başları… Oğulcan’ın üçüncü sınıfa geçtiği yaz… İş dönüşü onu oyun oynarken buldum.
“Oğulcan, hadi seninle okuma keyfi yapalım…” dediğimde yüzünde şaşkın bir ifadeyle “Okuma keyfi mi?” dedi…
“Evet”  dedim, “Okuma keyfi… Yanında meyve de yiyelim…”

Oğulcan, şeftali istedi. Meyveleri hazırladım. “Haydi, salona geçelim, sen kitabını seç…” dedim, “Sen bir koltuğa, ben bir koltuğa… Ama okuma keyfi için bir de müzik seçelim…” Ve ney taksimlerinden bir kaseti teybe koydum.
O yaşta bir çocuğa kendi musikimizin seçkin örneklerini direkt olarak dinletmenin mümkün olmadığını takdir edersiniz. Lise sonrası klasik batı müziği dinlemekte zorluk çektiğimi fark etmiştim. Malum bizim musikimiz söz ağırlıklı şarkı ve türkülerden oluşmaktadır. Kendime göre de bir yol buldum. Kitap okurken TRT’nin klasik batı müziği kanalını açardım. Bu hamle bana apayrı bir müzik zenginliği kazandırdı. İlerleyen yıllarda arkadaşlarımla senfoninin konserlerine giderek batı müziği dinleyiciliğimi pekiştirdim.

Oğulcan’a, kendi çocukluğumdan esinlenen bir hamleyle okumanın bir keyif olduğunu göstermiş oldum.
Yine bir iş dönüşü… Ama okullar çoktan açılmış… Daha üstümü değişmeden Oğulcan bir şey sordu. Ödevi varmış.
“Üstümü değiştirdikten sonra seninle bir araştırma yapalım” dedim. Cevap, “Araştırma ne baba?”
Oğlulcan’ı alıp kitaplığa gittim. Sorduğu kavramla ilgili ansiklopedi cildini alfabetik sırayı da anlatarak aldım. İlgili maddeyi beraberce bulduk. “Hadi oku bakalım…” dedim, “Neymiş o sorduğun?”…

Oğulcan’ın sorusunu ayaküstü cevaplasaydım ona araştırma yapmanın da bir keyif olduğunu gösteremezdim.
Yine bir iş dönüşü… Eve geldiğimde beş altı tane ansiklopedi cildinin yerlere saçıldığını gördüm. “Oğlum günün nasıl geçti? Neler yapıyorsun?” diye sorduğumda aldığım cevap, “Araştırma yapıyorum baba…” oldu.
Aradan yıllar geçti.  Oğulcan hayli zor bir okulun bilgisayar bölümünde öğrenci... ODTÜ… Ankara’ya onu görmeye okuluna gittim. Beraber yemek yerken sordum, “Benden istediğim bir şey var mı? Benden Nazım’ın bütün şiirlerini almamı istedi. Okuma keyfine varan bir genç Nazım’ın şiirleriyle zenginleşmenin peşindeydi.

Ve yine Oğlulcan ile bir sohbetteyiz.  Gece yarısı saat ikiye, üçe kadar ders çalıştığı günler. Dereden tepeden sohbet ederken şunları söyledi. “Dersim gece kaçta biterse bitsin, beş sayfa okumadan yatmıyorum. Ayda 150 sayfa eder… Az sayılmaz değil mi baba?”

Evet, okumak bir keyif ve yaşam biçimidir. O keyfin tadına varanlara ne mutlu…