İRLANDALI BIR HAVACI ÖLÜMÜNÜ ÖNCEDEN GÖRÜR

William Butler Yeats

Biliyorum karşılaşacağım kaderimle
Yukarda bulutların arasında bir yerde;
Ne savaştıklarımdan nefret ederim,
Ne bekçilik ettiklerimi severim;
Memleketim Kiltartan Geçidi,
Köylülerim Kiltartan’ın fakiri,
Beklenilen sonların hiçbiri onlara ne bir kayıp getirir
Ne öncekinden daha mutlu kılar.
Ne kanun, ne görev mecbur etti beni savaşmaya
Ne önemli bir kişi, ne de alkışlayan kalabalıklar,
Yapayalnız bir hazın itici gücü
Sürdü bulutların içindeki bu kargaşalığa;
Herşeyi bir araya getirdim, herşeyi akıldan geçirdim,
Boş gözüktü alınacak nefesler önümdeki yıllar,
Alınan nefesler boş gerideki yıllar
Dengeli bu hayatla, bu ölüm.

William Butler Yeats
Çeviri: Vehbi Taşar



AN IRISH AIRMAN FORESEES HIS DEATH

By William Butler Yeats

I know that I shall meet my fate
Somewhere among the clouds above;
Those that I fight I do not hate,
Those that I guard I do not love;
My county is Kiltartan Cross,
My countrymen Kiltartan's poor,
No likely end could bring them loss
Or leave them happier than before.
Nor law, nor duty bade me fight,
Nor public men, nor cheering crowds,
A lonely impulse of delight
Drove to this tumult in the clouds;
I balanced all, brought all to mind,
The years to come seemed waste of breath,
A waste of breath the years behind
In balance with this life, this death.

CLEARANCES- 3

By Seamus Heaney

In Memoriam M.K.H., 1911-1984


When all the others were away at Mass
I was all hers as we peeled potatoes.
They broke the silence, let fall one by one
Like solder weeping off the soldering iron:
Cold comforts set between us, things to share
Gleaming in a bucket of clean water.
And again let fall. Little pleasant splashes
From each other's work would bring us to our senses.
So while the parish priest at her bedside
Went hammer and tongs at the prayers for the dying
And some were responding and some crying
I remembered her head bent towards my head,
Her breath in mine, our fluent dipping knives--
Never closer the whole rest of our lives.


MKH in hatırasına 1911-1984

Herkes kilisedeyken
Ben bir tek ona aittim patates kabuklarını soyarken.
Sessizliği bozarlardı teker teker düşerken
Lehim havyasından ağlayarak düşen lehim parçaları gibi:
Soğuk bir rahatlık çökerdi aramızda, paylaştığımız şeyler
Bir kova temiz suda parıldar
Ve tekrar suya düşerken. Aklımızı başımıza getirirdi
Suya çarpan küçük hoş sesler
Karşı karşıya çalışmamızdan gelen.
İşte böylece köy kilisesinin papazı onun yatağının yanıbaşında
Sanki demirci çekiç ve körüğe vururmuş gibi büyük bir hırsla
Ölenler için söylenen duaları okurken
Anamın başının benim başıma doğru eyildiğini hatırladım,
Nefesi benim nefesimde, berrak suya daldırılan bıçaklarımız--
Ömrümüzün tüm kalanında hiçbir zaman daha yakın olmadık.

Çeviren: Vehbi Taşar

YAŞLANDIĞIN ZAMAN

William Butler Yeats (1865de doğdu)

Saçların beyazlaşmış ve uykuyla dolmuş ve yaşlandığın zaman,
Ve ateşin önünde başın önüne düşüyorken, bu kitabı aç,
Ve yavaşca oku, ve bir zamanlar gözlerinde var olan
Yumuşak bakışları ve derin gölgeleri düşle;

Kaç kişi sevdi senin ferah zarif anlarını,
Kaç kişi aşık oldu senin güzelliğine ya gerçek ya da yalan;
Fakat, bir tek erkek senin içindeki göçmen ruhu sevdi,
Ve değişen yüzünün kederlerine aşık oldu;

Ateşin önünde parlayan demirlere yaslanırken,
Biraz hüzünle mırıldan, Aşk nasıl kaçtı
Ve yavaşca yürüdü başımızın üstündeki dağlardan,
Ve yüzünü sakladı bir yıldız yığını arasından.

Çeviren: Vehbi Taşar


WHEN YOU ARE OLD

By William Butler Yeats

When you are old and grey and full of sleep,
And nodding by the fire, take down this book,
And slowly read, and dream of the soft look
Your eyes had once, and of their shadows deep;

How many loved your moments of glad grace,
And loved your beauty with love false or true,
But one man loved the pilgrim Soul in you,
And loved the sorrows of your changing face;

And bending down beside the glowing bars,
Murmur, a little sadly, how Love fled
And paced upon the mountains overhead
And hid his face amid a crowd of stars.

HAVA VE MELEKLER

iki uc kez sevmistim seni,
yuzunu gormeden, adini duymadan once.
hani tapariz ya meleklere, bize gorunduklerinde:
kimi oyle bir ses, kimi belirsiz bir alev gibi.
gene de senin bulundugun yere geldigimde,
gordugum cok guzel, gorkemli bir hicti!
ama ruhum etten kemikten olduguna
ve onlarsiz bir sey yapamayacagima gore,
bir bedene burunmeli ruhumun cocuklugu olan ask da,
o da bensiz olamaz annesi gibi.
bu yuzden senin icin, nedir, kimdir, diye
"bir sor bakalim" dedim ask'a once,
sonra biraktim burunsun artik bedenine,
yerlessin dudaklarina, gozlerine, alnina.
iste boyle, aska biraz safra yuklesem de,
"daha dengeli olsa" derken gidisi,
baktim oyle yuklemisim ki ask teknesini,
hayranligim bile batacak hale gelmis neredeyse.
sacinin bir teli bile aska oyle cok is cikariyor ki,
daha uygun bir beden bulmak gerek bunun yerine.
cunku ask ne hiclikte barinabilir, ne de
asiri yogun, asiri parlak varliklarda.
o halde; nasil bir melek kendi kadar olmasa bile,
saf ve cisimsiz, havadan yuz ve kanatlar takinirsa,
benim askimin kuresi olabilir senin askin da.
iste havanin safligiyla meleklerinki arasinda
ne fark varsa,
sonsuza dek
o fark
olacak aslinda,
kadinin askiyla
erkegin aski arasinda

John Donne

Yüzünde hissettiğin kış rüzgarı

Yüzünde hissettiğin kış rüzgarı,
gördüğün kar bulutları karaltılar
arasında ve donan yıldızlar
karaağaçların doruklarında.
Bahar olacak hasat zamanı
ve sen bu kez ışıkla; seni
besleyen yüce karanlık,
geceler sonra Phoebus uzakta,
bahar üç kez sabah sana,
üzgün değil hiç, bildikten sonra
ve şarkım gelir doğal ılıklığıyla,
üzgün değil hiç, bildikten sonra
ve akşam dinler. Üzülür, boşluk
düşüncesiyle; boş olamaz;
Uyanık, düşünür ki uykuda.

Çeviren: Gökhan OFLAZOĞLU

John Keats

116. SONE

Gerçekten seven gönüller arasına engel giremez bence
Değişen her duruma uyup da kendi de değişen aşka
Aşk demem ben asla;ya da ötekinin gönlü geçince,
Kendi de hemen vazgeçmeye hazır olan kişinin aşkına!
Hayır;aşk bir deniz feneridir;dimdik durur yerinde,
Fırtınalara karşı koyar,bir an bile sarsılmaz;
Kılavuz yıldızıdır ,rotasından sapmış her tekneye,
Yüksekliği ölçülse de ,değerin bilen olmaz.
Zamanın oyuncağı değildir aşk.Al yanaklarla dudakları
Alıp götürebilir ama Zaman,orağını savurduğunda,
Aşkı etkilemez aslında,onun kısacık saatleri,haftaları;
Sonsuzluğun eşiğine dek dayanır o,Zaman karşısında.

W. SHAKESPEARE

44. SONE

Eğer düşünceden yoğrulmuş olsaydı şu hantal bedenim
Zalim uzaklıklar alıkoymazdı beni yolumdan ;
Çünkü o zaman,aramızda mesafe olsa da bizim,
Sen nerdeysen oraya gelirdim en uzak sınırlardan.
Yeryüzünün senden en uzak köşesi neresiyse,
Orası olabilir bir an ayaklarımın bastığı yer;
Ama,deniz kara dinlemez,aşar geçer düşünce,
Bir yerde olması için,orayı düşünmesi yeter.
Ah,düşünce olmadığım düşüncesi öldürüyor beni,
Bizi ayıran mesafeyi bir sıçrayışta aşardım oysa;
Ama bunca toprak ve su varken hamurumda,yazık ki,
Zamanın keyfine uymak zorundayım yana yakıla.

W. SHAKESPEARE

HİÇLİĞİN TÜRKÜSÜ

Koca bir çölde
Sonsuz bir kum denizinde,
Arıyorum
Yitik yolu arıyorum
Bulamadığım bir yolu.
Bir orada, bir burada
Bütün yönlerde ruhum
Bulamıyor aradığını.


Bu korkunç boşlukta
Bu sonsuz boşlukta,
Her yanım kum
Alabildiğine parlak, boğucu
Kumlar uzanıyor çevrenin sonuna değin
Sonra bir ses duyuyorum
Tatlı, gür ve kahredici
Diyor ki bana:
"Yitik bir ruh sanıyorsun kendini sen!
Bir sanıyorsun kendini
Yanılıyorsun. Bir ruh değilsin gerçekte
Yitmiş de değilsin
Bir hiçsin yalnızca
Yoksun sen.

Bertrand Russel

ÖZGÜRLÜK

Ey herkese içlerindeki odlarca özlem
Kuğulara göl, arılara petek,
Yarasalara karanlık, sevgililere
Sevişme sunan özgürlük,
Salt bilgeleri kısıtlayan, sınırlayansın,
Kendisinden yarı kurtulan herkes
Çeker acılarını yalanlarının,
Özgürlük, özgürlük, zindanı özgürlüklerin.


Lawrence Durrel
Çeviri: C.Çapan - T. Aktürel

YÜKSEK PENCERELER

sokakta genç bir çift gördüm mü,
tahmin edip oğlanın kızı siktiğini
ve hap, diyafram bir şey kullandığını kızın da,
biliyorum bunun o cennet olduğunu

yaşlı olan herkesin yaşam boyu düşünü kurduğu:
tüm bağ ve töreler itilmiş bir yana
modası geçmiş bir biçerdöver gibi
ve herkes oturmuş o uzun kaydırağa,

kayıyor mutluluğa doğru. acaba görenler beni de
demişler midir kırk yıl önce bundan:
"hayat diye buna denir işte!
ne tanrı var artık, ne terlemek korkudan

cehennemi filan düşünüp, ne gerek saklamaya
kendisinin nasıl göründüğünü rahipten:
bunun kuşağı oturup o uzun kaydırağa
kayıp gidecekler kuşlar gibi?" ve geliyor hemen

sözcükler yerine görüntüsü yüksek pencerelerin:
camlar güneşi kavrayan
ve onların ardındaki hava, mavi, derin
hiçbir şey barındırmayan, hiçbir yerde olmayan ve sonu
bulunmayan.


Philip Larkin