İNSAN KİMLİĞİMLE YAZIYORUM

Ruhumuzun resmidir Sanat ve Edebiyat. Soyuttan somuta geçiş yaparak giriyor insan hayatına İlahi bir lütuf olarak. İnsan, sanata ve edebiyata adım atınca zevk alyor kendi ruh resmini seyretmekten. Onunla öyle bir ünsiyet kuruyor ki, bir süre sonra onsuz hayat olmazmış gibi geliyor, sahibine. Kaynağının nereden geldiği belli olmayan bir pınara benziyor. Harika bir dünyanın içine çekiyor insanı. Onunla hemhâl oldukça, ne yalnızlık duygunuz kalıyor ne derdiniz ne de bir sorununuz. Hayat meşgalesi küçülüyor, gaile tüy hafifliğinde omzunuzda zevke dönüşüveriyor. Ruhunuza kasvet veren aşılmaz büyüklükte olan olaylar, kişiler, şehirler ve bunun gibi ne varsa, bu güzel uğraşlar sonunda öyle küçülüyor ki; uçaktan yeryüzünü seyreder gibi seyrediyor insan sorunlarını.

Yazarken, çizerken, düşünürken zamanla kuralları öğreniyorsunuz. Neyi nereye, nasıl koyacağınızın tekniğini alıyorsunuz. Teknik ressam gibi teknik şair, teknik yazar olabiliyorsunuz. Zaman içinde çalışmalarınızdan kendi ruhunuzun resmi flûlaşıyor. Yerine başka resimler girebiliyor… Kendinizden öyle bir uzaklaşıyorsunuz ki, tüm sorunları evrensel veya toplumsal boyutta düşünerek başkalarının sorunlarının içinde bulabiliyorsunuz kendinizi. Sizinle bağlantısı olmayanların bile sorunlarını, düşünce ve hislerini çalışmalarınıza dökmeye başlıyorsunuz. Okuduğunuz bir yazı kahramanının, bir arkadaşınızın, akrabanızın yerine kendinizi koyarak; kendi derdinizmiş gibi onları işleyebiliyorsunuz gergefinizde… Veya çok önce yaşamış ve geçirmiş olduğunuz bir olayı hala yaşıyormuş hissiyle aktarabiliyorsunuz.. Eskimiş ve güncelliğini çoktan kaybetmiş olsa da resmetmek istiyorsunuz hayatınızda olanı da olmayanı da.Yani yüreğinizi titreten her şeyi yazmak, çizmek, anlatmak…Başkasının penceresinden bakmaya çalışmak, onu anlayıp anlatabilmek için ne kadar uğraşsanız da işin içine kendi görüşleriniz mutlaka girecektir. Bazen net, bazen flû olarak…

Hislerini resmetmek için yazar,
Yazarken de düşünür insan…
Düşündükçe büyür muhayyele ve ufuk.
Bakar asumandan yeryüzüne o zaman…

Siz sosyal sorunlara parmak basmak açısından bakarak içinizden gelen sorunları yazarsınız ama okuyucu tarafından farklı algılanabilme riski vardır bunun her zaman…özellikle şiirde.. Mesela “Parası olandan para çekmek, yoksa emeğini yemek gerek” zihniyetiyle gerçekleşen bir olaydan etkilenmiş ve kendim yaşamışım gibi bir şiir döktürmüştüm. İlk kıtasında:

Çıkarsız sevgilere yüreklerde yer mi yok?
Ya cepten ya bedenden bekleniyor menfaat
Almadan vermede ki lezzeti gönlüne sok!
İnsansan insanlıktan, yoktur büyük mükâfat… demiştim.

Bu şiirdeki “beden” kelimesi cinsel tacizi çağrıştırmış bazılarına… Oysa ben emeğin sömürülmesi manasında yazmıştım.
İki arkadaşımın mail ve telefonla durumumu merak ettiklerini öğrenince şaşırmıştım. Yakın bir arkadaşım: “kim seni böyle örseledi? ! ” diye merak ederek sorunca; bu tür çalışmaların riskli boyutunu anlamıştım. Yarayı kendi içinde hissedemeyen kişi, kelimeyle veya fırça ile resmedemez hiçbir ruhu.

Emekli olduktan sonra şiir yazmaya başlayan bir albayla tanışmıştım. Şiirlerinin konusunu sorduğumda, “Ne yazacağız kardeşim? Aşk, sevgi şiiri yazınca koskoca adam hem de evli barklı diyorlar. Ben de ne yapayım, şiir yazma isteği içimde kaynadıkça ona buna ver yansın ediyorum; taşlama, haşlama, kovalama yazıyorum” demişti.

Ne tuhaf! “Hem aşktır her işin temeli” diyoruz. “Sevgi toplumuyuz” diyoruz. Mevlanalar,Yunuslar yetiştirdiğimiz için övünüyoruz. Dünya sevgi üzerine kurulmuştur diyoruz; hem de korkuyoruz bu duygudan nedense? Her sevgi sözünün ardında gayri meşruluk veya belden aşağılık düşünmeye alışmış bir toplumuz biz malesef! Halbuki sevgi ve aşk şiirlerinin yazılma oranı arttıkça toplumdaki kaoslar azalacaktır. Taşlamaların, haşlamaların artması kine, ihtirasa, intikama sürükler.

Edebiyatcı hayata dair ne varsa yazar…yazmalı…siyasi bir görüşün borazanı olmadan yazmalı… Ne var ki; şiirlerin konusu bizi çeşitli siyasi görüşlere yamama riski taşıyor.
Kadın sorunlarını ele alan şiirimi okuyan bir gruptan devrimci yürüyüşlerine ve derneklerine davet ediliyorum “devrimci, emekçi kardeşim! ”diye hitap ediliyorum.
Bir satır ilahi, mistik duygu içerse şiir; yağmur gibi yorum yağıyor. Ve tarikatçıların sitelerinde yayınlanıyorum. Guruplarına davet ediliyorum.

Evrensel düşünüp, kucaklayıcı olmalı görevimiz. Kula kul hakkını hatırlatmak amacı taşıyarak, demokratik bir çerçeveden sadece insan kimliğimle bakmaya çalışıyor; insan kimliğimle yazıyorum;ancak onu beceriyor ve onu resmediyorum. Hiçbir grup veya siyasi görüş mensubu olmadan, salt bir insan olarak yaşayamaz mıyız? Sosyal sorunların konusuna göre bir görüşe mensup olmadan düşünüp yazamaz mıyız?

Kadın sorunları birilerinin tekelinde, milli duygularımız başkasının, dini inancımız bir başkasının v.s. Hepsini birlikte yaşayıp hissetmek, ele almak bir vatan evladı için mümkünsüz mü?

Edep kökünden gelen edebiyatta ayrımcılık yapmanın en büyük edepsizlik olduğuna inanıyorum. Ben değil biz olmayı bilmek; bir bayrak altında birlikte çözüm aramak olmalı hedefimiz.
Asuman Soydan Atasayar