Oturum Aç

**Yusuf Bozan** · 05/04/2018, 14:23

İnsanlar Ve Yalnızlık

Yalnız kaldığımız anlarda başlar düş yolculukları. Yapmak istediğimiz birçok şeyi düşünür, birçok şeyi silmek isteriz zihnimizden. Ya da iyiden iyiye bağlanırız silmek istediğimiz şeylere. Ya bir sevgili alır bizi düşler sokağında derinlere, ya da her şeyden daha önemlisi yalnızlık yol verir bilinmez denklemlere. En çok sevdiğimiz melodiyi fısıldarız düş gezintilerinde. Bir şeyler arar dururuz. Umut gibi, sevgi gibi, dostluk gibi; vesaire ve benzeri gibi bir şeyler işte. Lakin bozuk düzen içerisinde, bozulmamış bir şeylere nadir olarak rastlarız. Rastlarız rastlamasına ama inanamayız. “Bu zamanda böylesi kalmış mı?” Diye söylenip dururuz.

Oysa inanmak dost diye uzatılan ellere ve sevgiye kanmak, sevgiyi sonsuza dek yaşatmak değil mi dileğimiz? Nedenli ya da nedensiz yere yaratılan kırgınlıklar. Bir hiç yüzünden kırılan kalpler; yani söylemek istediğim şey, karşımızdaki insana tebessümle ve saygıyla yaklaşmak neden bu kadar zor? Ne oldu da kayboldu insanlara olan güvenim? Hâlâ anlayamıyorum insanları. Ya da anlatamıyorum kendimi. Şimdi yalnızlıklar adası yaratmışım kendime. Orada kalıyor, orada meze ediyorum en koyu yalnızlıkları yorgun efsun gecelerime. Masmavi düşlerimle beraber; dalga dalga, akın akın gidiyorum yalnızlık seferlerine.

Oturum Aç
Kullanıcı Adı:
Şifre:	Şifremi Hatırlat
	Beni Hatırla