İPEK MENDİL Gülce / Bahçe

Canım bedenimden sürgün olurken
Başımın üstünde sevdam gidiyor
Desem de çaresiz, bu yol çok erken
Kem talihim beni kurban ediyor

Hey!
Duyun
Ahâli!

Bu dert beni ilmek ilmek boğar da
Yaşanır mı gün batıdan doğarken?

Ya
Gitme,
Ya bekle!

Benden önce gittiğini sanan yâr!
Bu nasıl dert, taşınmıyor, dar beden,
Sevda diye yüreğime konan yâr!
Kim sağ kalır bu onulmaz darbeden?

Benden önce gittiğini sanan yâr!
Kurudu seninle hayat bağlarım.
El sağ sanır, ben ölüyüm inan yâr!
Gonca iken gazel oldu bağlarım.

Sen
Gittin
Kurtuldun

Beni de almaz mı yâr seni alan?
Yardın yüreğimi zehirli okla
Aklına gelirse ardında kalan
Gözyaşımla biten gülleri kokla

Son
Buldu
Hayaller…

© emalin avutacak desene soyha gönlü
Sen (E) cele yenildin, ben ecelsiz ölüme.
Hangi Mecnun (L) eyla’yı yaktı söyle, bu kadar?
Sana yol verdim (A) mma aşkımı etmem heder
Gör nasıl düşer dile (L) âl olsa da bu diller

Bir fidan yeşerttim gözüm yaşından
Sevdalılar ipek mendil bağlasın
Yaşasın sevdamız yüz yıllar boyu
Duyanların yüreğini dağlasın

Bir
Duyan
Olmaz mı?

Bir hüzün baz gece inerken arza
Söyleyin beni de eylesin konuk.
Bu sevdadan arda kalan enkaza
Bir çoban yıldızı olmaz mı tanık?

Biz
Senle
Yürüyüp
Yeşerecek,
Boy verecektik…

Yere göğe sığmayan sevdamızı
Üstüne de hasretini koyarak…
Yalnız mı çekeceğim?
Kulağım sûru özler
Gözlerim Azrail’i
Söyle de çabuk gelsin
Ecelsiz öleceğim…
Bil ki bu feryatlar son çığlığımdır
Sakın kal deme bana
Başıma çöktü dünyam, yanına geleceğim.


2010 / Kırşehir
(Celal Oğlan anısına)
Zübeyde GÖKBULUT

Evet, bir tarihi halk hakikati daha gülceleşmiş..
usta'ca...
Enfesti...
*
Teşekkürler...
Tebrikler...
Güne yakışan şiir...

Sevda bu, sevdaya yanmak bu! Yanıp kül olmak, savrulmak...Budur adanış sevdaya, budur yalvarış mevlâya...

Sevecen, güçlü kaleme saygıyla, dostça...