IŞIĞIN KORKULU GÖZÜ (Gülce-Buluşma)

Gece kuşlarının konduğu sütunların
Sessizliği öldüren çığılığını duyup da
Ağlayan bir köşe süsü olsan da nafile

Yıldızlar perdelerde en hüzünlü raksını
Cama düşen yağmurun çıkardığı ses ile
Yapıyorsa sen gülüm, koşup gitme sahile
Çift kanatlı kapıların eşiğinden rütbeler
Çizmeler ve kılıçlar parıldayıp geçerken
Adınla yanar kâğıt, destanlar düşer dile

Mazgallarda sallanan ışığın korkulu gözü
Taşlıkda toplanan gözdelerin üstünde
Gamzelerde fırtına, dudaklarda son hile…

Ey zaman içinde çağıldayan zaman ey!
Haber verin şaire ney’ini kapsın gelsin!
Bilinmez giysilerde saraylarda duran şey.
Av köşküne uzanan yollarda çimen çiçek
Kadife yaprağını giyinmiştir ağaç, dal
Ferman padişahın elbet,
Hayat mavi bir masal.
Kadılar, valiler giyinsin kaftanları
Kavukların içine saklansın düşünceler
Umut doğuran şiir,
Kırılmış kaleminde şairin
Kelimeler öksüz kalacak belli
Belli sustuğundan, saklandığından
Cihâni’nin…

Mustafa CEYLAN

Işığın gözleri korkmuşsa, hepten sürüklenecek demektir uçurumdan aşağı, insanlık! Işık ki; en kötü zamanlarda gâh çerağ olmuş gâhi güneş; yol göstermiş karanlıkta insanlığa, yeşertmiş kendisine pervâne insanlığı!

Oysa ışık, şimdilerde erk sahibinin elinde hoyratça savrulup durmakta gelişigüzel; bu yüzden yamandır insanlığın geleceği, yamandır bükük boynuyla barış çiçeği...

usta kaleme saygıyla...