Su...
bu gece ismin su olsun
düşüncelerimin suyu
rengini, hayallere dağıtan
sırlarını, köpüklerine saklayan bir akarsu

seninle konuşmam lazım
Tanrı adına,bu gece ülkem ol
esrik duygularım
yitik isyanlarım
şaşırıp ağlamalarım
akşam akşam kara sevdalarım ol
el ayak buz kesilmiş
duvarlar sabır taşı
seni bekliyorlar
boğ o beton yığınını
karşımda engel
düşünceme engel
sessiz ve derinden
bardakları kır / tuzla buz olsun
dokularıma dol
ve
sen damarlarıma ak

su ! herşey sende gizli
kendime saklanmak istemiyorum
şu uzakta gördüğün ada var ya
güneş vurmuş üzerine
ölüm ayrılık nefret kokmuyor
orada karanlığa kibrit çakılmıyor
çocuklar ağlamıyor
göklerin pencereleri açık
demir parmaklıklar yok
ruhlar kederden elbise giymiyor

gözlerimi düşün su !
kaldır başını bak
senelerin damgası / kirpiklerim yapışmış
arkamdan konuşuyorlar
hem de siyah harflerle
sana anlatsınlar su
beni şikayet etsinler
yoksa avucumda patlayacak
belki bir korkudur destanım
ayaklarımla ezdiğim
şafağa vurulmuş bir nehir
belki de eşkiya dolu bir şehir
kibrit çaksam parlayacak

düş yorgunu saçlarım dikiliyor
bebeğimi kırdılar su
içimdeki ölümden ben sorumlu değilim
kanayan rengimden utanıyorum
kısık bir lambaya ihtiyacım olmamalı
belleğim
dirliğim
kimliğim
benim olmalı
en kalın soğuklarda bile göğsüm ağırmamalı
siyah kadifeyle gün örtülmemeli su !
sisin sessizliği örtülmemeli
bu kadın böyle ölmemeli

ak su
ak !
sıyrılıp yatağından çıktın
döşeğin yumuşacaktı
şiirime bulandın
hüzünlerle ıslanan dünya dolusu sözüm vardı
karanlık duruldu
bencil ve acımasız âlemde
farkında mısın ,ışıltınla kalemim hâlâ direniyor
denizler
kuşlar
çocuklar
sevdalar
vuruldu...

ey ! düşlerim kadar büyük çığlıklarım
bir yudum suyu bulamayan hıçkırıklarım
ses ver ve haykır
seller oluşsun barajlar taşsın
seni başka sesler oyalamasın
susma
ismin su olsun
bu kadın böyle ölmesin

Nihâl MİRDOĞAN