İSTANBUL’U DİNLİYORUM

İstanbul’u dinliyorum,gözlerim kapalı;
Önce hafiften bir rüzgâr esiyor;
Yavaş yavaş sallanıyor
Yapraklar,ağaçlarda;
Uzaklarda,çok uzaklarda,
Sucuların hiç durmıyan çıngırakları;
İstanbul’u dinliyorum,gözlerim kapalı.


İstanbul’u dinliyorum,gözlerim kapalı;
Kuşlar geçiyor,derken;
Yükseklerden,sürü sürü,çığlık çığlık.
Ağlar çekiliyor dalyanlarda;
Bir kadının suya değiyor ayakları;
İstanbul’u dinliyorum,gözlerim kapalı.

İstanbul’u dinliyorum,gözlerim kapalı;
Serin serin Kapalı Çarşı;
Cıvıl cıvıl Mahmutpaşa;
Güvercin dolu avlular.
Çekiç sesleri geliyor doklardan,
Güzelim bahar rüzgârında ter kokuları;
İstanbul’u dinliyorum,gözlerim kapalı;

İstanbul’u dinliyorum,gözlerim kapalı;
Başında eski âlemlerin sarhoşluğu,
Loş kayıkhaneleriyle bir yalı;
Dinmiş lodosların uğultusu içinde
İstanbul’u dinliyorum,gözlerim kapalı;

İstanbul’u dinliyorum,gözlerim kapalı;
Bir yosma geçiyor kaldırımdan;
Küfürler,şarkılar,türküler,lâf atmalar.
Bir şey düşüyor elinden yere;
Bir gül olmalı;
İstanbul’u dinliyorum,gözlerim kapalı;

İstanbul’u dinliyorum,gözlerim kapalı;
Bir kuş çırpınıyor eteklerinde;
Alnın sıcak mı değil mi,biliyorum;
Dudakların ıslak mı değil mi,biliyorum;
Beyaz bir ay doğuyor fıstıkların arkasından
Kalbinin vuruşundan anlıyorum;
İstanbul’u dinliyorum.

Orhan Veli KANIK
(Bütün Şiirleri)