İstanbul'un Ateşi var

Ne diye geldim ki bu koca şehre
Sordum kendi kendime
Gel diyen yıldıza kandım
Yandım! Hem de ne yandım
Koskoca şehirde bir başıma
Karanlıklarda kaldım

Hüznüyle yakalamıştım akşamı
Ben, sen ve gece
Ve cenneti gördüğümüz hayaller
Çözülecekti bilmece
Tazelenmiş bir aşkla doğacaktı güneş
Ben sana kul, sevdana kul
Tüm kirinden arınacak İstanbul

Olmadı yar
İstanbul’un ateşi var
Akşam takılı kaldı yüreklerde
Yarınları düğüm düğüm bağlamış
Bulutlarla dert dökerek ağlamış

Zaman zaman uzaklarda çaresiz
Yıkanmalı mezarlarında insan

Kuşku yok
Bir ölüm yaşandı o gece
Aşkın son nefesiydi, son inlemesi
Kuşku yok
Bir yüreğin tükenişiydi deprem
Sensizlik sonsuzluğa gidiyor
İki Remeron(*) bir durgunluk ediyor

Dağ gibi bir aşk yıkıldı o sabah
Ayrılık bulutları sarmış güneşi
Daha geniş bir evren yok bu acıdan
Hiçbir yara yok onun gibi kanayan
Ne teselli edeni var
Ne de halden anlayan

İpini kırmış uçurtma
Güvense takılı kuyruğunda
Ey yar
Öylesine girmişsin ki havaya
Tüm evren buyruğunda

Olmadı yar
İstanbul’un ateşi var
Sevgi noksan,
……………..Güven noksan
…………………………….Aşk noksan
Ruhum artık sevdalarında korsan



(*) Remeron: Psikolojik depresyon tedavisinde kullanılan ilaç

06.08.2008/Samsun

İbrahim Coşar