Nedir bu heyecan, bu tutku, derin!
Zamansız titreyen yürek telim
Kıpır kıpır...
Önüne geleni silip süpüren
Sevgi selim...
Elin umurunda olmayan, benim!
Bulup yitirmediğim,
Yitirip bulmadığım duygularım,
Karceylanım...


Ne kavak yeliydi, ne deli poyraz bu esen,
Bir deli sevda idi başımdaki, allasen!
Desen ki; " içirsene özünü bulutların!"
O vakit bulut olur gözlerim de; Gör seli...


Alışkın değilim ’ yılkı atı mutluluklarına’
Dayan ha yüreğim, dedikçe; direndi
Rüzgarın gücüne omuzlarım,
Tıknefes...
Ne canım var ki?
Bir serçe yürek, bir minik beden!
Ben şimdi nasıl,
Nasıl ederim?
Tutuştu elim ayağım! Âşığım âşık,
Karceylanım...


Bilmediğim iklimler örseledi. Ruhumun
Savrulmasından korktum, aşkın coğrafyasında!
Serçenin gagasında buğday deni, yediğim,
Deryasında yüzerek tutunduğum rıhtımın...


Tut...
Sıkı tut elim!
Hasret gitmek istemiyor sevdaya yüreğim,
Sahiplen!
Bu yüzden ürkülerim,
Aşka ıraklığım bu yüzden!

Ben
Terkettim sancılı yalnızlıkları,
Soyundum
Sürgün sevdaların yıldızsız gecelerinden!
Sende çoğaldım, tutkuyla,
Niye?...


Korkulu kâbusların çığlığında sen yoktun,
Geceler düşmanımdı, zaman unuttu neler...
Soktun kovana çomak, arıları ürküttün,
Masal kahramanımdın sen ve yedi cüceler!


Ah... Çocuk yanım !
Yine örselendi buğulu gözlerim!
Hani
Babasız çocukların kavuştuğu an var ya, babaya!
Ayrılıkların kavuştuğu, sevdaya...
Hani
Sevgilinin kenetlendiği an var ya, el ele!
İşte...
İşte  o an içim de armoni, karceylanım!
Türküler yakarak sevdaya...

Refika Doğan - Antalya


not:şiirinin hece dörtlükleri aynı zamanda ÇAPRAZLAMA kafiye.
Ve "Karceylanım" sözcüğü şahsıma aittir.

Değerli dost Refika Doğan Hanimelfendi,
Yağan, kar mı çiçek mı sevda mı ya da hepsi mi? Bence hepsi ve çok daha fazlası...
Şiir ve başlık "Karceylanım" görsellikle öyle güzel örtüşmüş ki... 
Ve öyle derin düşüncelere sevkediyor ki... Kar; soğuk fakat büyülü, çekici güzel; geç gelir erken gider, kalamaz fazla; süzülür sessizce toprağın içine... Ceylan, gönülleri fetheden sıcak çekici güzel lâkin ürkek, gelmez ele avuca; kaçar gider, ormanın derinliklerine...
Ceylan, kar'a yabancı değil; kader buluşturur onları zaman zaman yüksek dağların kuytularında... Kar erir Ceylan'ın sıcaklığında, giderir Ceylan susuzluğunu... Sürüp gider bu döngü; uzun bekleyişlerden sonra kısacık bir vuslat; soğuk dondurucu beyaz bağırda... Sonu tükenmek olan, hüsranla biten vuslat...
Karceylanım, 
Hüsranla bitse de aşk güzel şeydir 
Aşkı tanımayan ruhsuz bedendir 
Bu duyguyu tatmak ne güzel şeydir 
İnsan hayatına mânâ verendir...

Bir siir okudum, öyle bir duygu seli ki; kapılmayagörün,  mümkün mü içinden çıkmak...
 
SAYGI ve DOSTLUKLA
M.YAZICI 

Çok anlamlı, çok içten ve derinlik dolu bir yorum! Teşekkürler Metanet Hanım, teşekkürler geniş ufkunuza...Saygı ve dostlukla...