Kördüğüm





Yaşamayan gelip sorsun agâha
Candan ödün verdiğimdir bu sevda
Üflendikçe neyi yakan segâha
Bir huzurla erdiğimdir bu sevda


Güneşe nispette ısrarda Zühal
Bülbüle feryadı olmaz intihal
Gülşeni naz ile süsler gülnihal
Çiçek çiçek derdiğimdir bu sevda



Derdinden derbeder nice şehzade
Ölse de halini etmez ifade
Şahidimdir diz çöktüğüm seccade
Üzerine serdiğimdir bu sevda


Savrulursa aşk odunun külleri
Açılmadan kana boyar gülleri
Kirpiğimin arasına tülleri
Islatarak gerdiğimdir bu sevda


Bulunmazsa hasta canın devası
İlaç olur yâr şehrinin havası
Özündendir kırlangıcın sıvası
Oylum oylum ördüğümdür bu sevda


Yandı diye methedemem Kerem’i
Aslıhan’a kabir imiş haremi
Seven nasıl esirgemez mahremi
Göz açıp da gördüğümdür bu sevda


Özcan’ıma kanat gersin sahibi
Bulanık suların bilinmez dibi
Ayşe’yle Resül'ün tutkusu gibi
Çözülmeyen kördüğümdür bu sevda

Yusuf özcan









İlk günkü gibi!

“HZ.Ayşe, Peygamberimiz (sav) ile yeni evlenmişti. Eşinin kendisini sevip sevmediğini merak etmekteydi. Ya da ne kadar ve nasıl sevdiğini?

Bu düşüncesini Peygamberimizle (sav) konuşmadan edemedi.

– Ey Allah’ın Resulü, beni seviyor musun?
– Evet ya Ayşe, tabi seviyorum!
HZ. Ayşe dahasını da öğrenmek istiyordu, hemen sordu.
– Beni nasıl seviyorsun?
Peygamberimiz (sav) sevgi şeklini tanımladı.
– Kördüğüm gibi.

Bu cevap HZ. Ayşe’yi çok sevindirdi. Çünkü kördüğüm açılmazdı. Çözülmeyen, bitmeyen sırlı bir sevgi demekti. Alacağı cevap onu çok mutlu ettiği için, HZ. Ayşe sık sık sorardı.
– Ey Allah’ın Resulü, kördüğüm ne âlemde?


Peygamberimiz(sav), HZ. Ayşe’yi memnun eden cevabı verirdi her defasında:

– İLK GÜNKÜ GİBİ…”