Gözlerin mi sel gibi akan, nazlı yâr?
Gizlediğin doğru mu? Kurban olduğum...
Dikenli güllerimin dalı, bahtiyar;
Sızladığın doğru mu? Kurban olduğum...

Bir fotoğraf karesinde tek olmadık mı?
Gurur ve emek ile
Boy atmadık mı?
Giden biz değil miydik, ardından hayallerin?
Kimdi sadakatle yakın kılan uzakları, kim?
Kimdi, can parçalarıyla aşk’ ı yoğuran?
Şimdi niye sızılar,
Niye bu seçim?

Dağlanan yüreğinde yine hüzün var!
Bakışın alev alev; etme intizâr!
Özlenen baharına kışların duvar...
Buzladığın doğru mu? Kurban olduğum...

Tane tane konuşup çözmeyi sorunları,
Biz seninle
Bulanık sularda da yüzmeyi...
Ve hatta
Aşk adına derimizi yüzmeyi,
Öğrenmedik mi
Zehri bal diyerek imbikten
Sabır ve inanç ile esriyerek süzmeyi?

Sonu olmayan aşkta adımı anıp,
Kokladığın her teli ıtır gül sanıp...
Küllenen bir feryada yeniden yanıp,
Közlediğin doğru mu? Kurban olduğum...

Ama şimdi ey yârim! Esriyen kalp derinde
Kalın duvarlar örmüş, gerçekler ki
Serinde!
Akıl kârı değil mi küllerine inşirah?
Ve başka coğrafyada
Başka iklimde ferah...

Göklere âşık ise, dağın suçu ne?
Yürek yangınlarında kulun suçu ne?
Hâtıralar acıtır, yara bahane!
Tuzladığın doğru mu? Kurban olduğum...

Dağın yangını göğe,
Kulun yüreğe...
Irmaklar da taşarmış, gökler de yanar...
Türlü bahanelerle kanar da kanar.
Ya kesip atılmalı
Ya otayıp sağmalı...
Yaraya tuz basmanın belki zamanı,
Belki de
Kanayarak bulmalı varı...
Giden gitti canocan, ati’ye bakılmalı!

Sen Mecnun değil miydin; Leyla’ nı ara!
Yaralı gönlümüzle düşmüşüz dara!
Son kere seni sordum şu yıldızlara!
İzlediğin doğru mu? Kurban olduğum...

***
Keşkelerle yürüdüm, yollar da Leylâ...
Her adımım Mecnun’ a; iniş çıkışlı...
Çoğaldı keşkelerim kayan yıldızla.
İçimden geçen hızla,
Sen idin, içli içli...

Refika Doğan-Nisan 2012-Antalya