Burdur-Ağlasun’un tepeleri dumanlı(Gülce-Bahçe)



....................................“Ağlasun’un tepeleri dumanlı
......................................Bahçeleri mor çiçekli, çimenli...”

Burdur’un Üçdibek Mahallesinde bir Fatma Nine
Göz tansiyonu vardı, kurtulamadı garibim
Kör oldu her iki gözü.
Anlatmış Üstad Osman Akkoç’a
Dumanlı Ağlasun tepelerini;
“Ama türkü söylemem” diyerekten...

Biz de Fatma Nine’nin dili olup
Ağlasun tepeleri neden dumanlı
Öyküsünü sunalım, olur mu?

*

Gel...!
Gör de
Ağla, sun...
Sevda nedir, belle, bil...
Bu memleket yaprak, dal; dağ,taş,ova
Baştanbaşa efsane,baştanbaşa gonca gül...
Her öykünün sonunda ister ağla, ister gül
Taş yüreğin erimezse, eğil, bükül
Özeti şu: Bu ülke
Hemşerim
Güldür...
Gül...!

Gel,
Ve gül...!
Hemşerim
Sev bu yurdu...
Ata böyle buyurdu
Dedem Korkut kopuzu çalınıyor;
Köklerine sahip çık; çalınıyor
Hırsız çok, aç kulağın
Aç gözünü
Sahip
Ol...!

Sen,
Sende
Sendele,
Yaban elde aman ha...!
Sencileyin ötsün kuş,
Geçsin zaman, bırakma saatleri
Ör aşkınla duvarı, kur yeniden Dünyayı,
Besmeleyle unutma, çekiyordun dün yayı
Yedi iklim, dört bir yan sendeydi
Nal iziydi atının
Han mührü
Umut,
Ses...!

Sen
Şimdi
Ümitsiz
Ve yarınsız...
Sen şimdi kederli
İki elin yanlarda, bak eline...!
Kalkan yumruk, som öfke, el ine
Heybene hikmet dolsun
Yunus olsun
Dostun
Hey...!

*
Ağlasun’un Dere köyü’ nde
Akcakız namıyla bilinen,
Çok güzel bir kız varmış.
Olan olmuş, “yazı”derler buna
Bir kere çekildi mi kalem alına
Silinesi değil.
Çatla meraktan istersen
Kır aynaları toz et gitsin
Bük zamanın zembereğini
Ne yaparsan yap, ne edersen et
Bilinesi değil.
Dereköy’ den akan çay
Boşuna mı köpürür sanırsın ay oğul?
Başını taşlara vura vura gidişi suyun
Kanayan bir karanfil yüreği hüznüdür
Bülbül sesi değil..

Dereköy’ den Yumrutaş’ a yol mu gider?
Yumrutaş’tan Dereköy’de Akçakız’a
.........Boy aynası,
.............yemiş sepeti,
.....................gelin ayakkabısı
Üstüne üstlük deyin hele
Gül mü gider?
Zalım ağalar, zalım mı zalım eş-dost varken..

Yumrutaş köyünden Musa
Dert ortağı sazına sarılmış
Bir de Akçakızın sevdasına canım hey!

Sevda baştan aşınca ay oğul
Ne söz dinler, ne engel tanır.
Bütün öykülerin kaynağı sevda
Gönülden gönüle yanar, uzanır.

Bir yol gönderir büyüklerini Musa
İstetir Akça Kızı,
“Allah’ın izni, Peygamber’in kavliyle...”
Ama vermezler sevdiğine seveni.

Sonunda ne mi olur ay oğul?
Her iki genç karar verirler kaçmaya
Yağmurlu bir gecede düşerler yola
El ele...
Akçakızın zalım mı zalım yakınları
Peşlerinde...

Yakalarlar Yumrutaş’ta sevenleri,
Kaçıp kurtulmuştur Musa,
Döverler Akça Kızı insafsızca
Alırlar, getirirler köyüne
Hapsederler bir odaya..

Ertesi gün, sabah ezanında
Ölüm haberi duyulur Akçakızın,
Gök yıkılır yere,
Yer hıçkırır..

Musa mı?
Evet Musa divanedir ay oğul
Gezer, dolaşır köy köy
Çalar sazını, anlatır sevdasını
Ve bir kış günü ölüsü bulunur
Yeşilova yakınında...

Dikkat et ay bizim oğlan
Ağlasun’un tepeleri dumanlıysa
Bir Akçakız umudu kırılır gök aynada
Bir gelinlik düşer de
Dereköyün suyuna
Ondandır...

Bir türkü duyarsın
Bir uzun hava
O hava Musa’ nındır,
Der ki:
“Ağlasunun tepeleri dumanlı
Bahçeleri mor çiçekli çimenli,
Akcakıza ben sevgilim demem mi,?
Ayırdılar, Akcakıza sormadan.
*
Dereköye geldim mezar kazılmış
Akcakızın kaderine yazılmış,
Verdiğimiz sözler orda bozulmuş
Ayırdılar Akcakıza sormadan.
*
Yumrutaştan çıktım Yazır göründü,
Düşmanlarım tilki postu büründü,
Akcakızım sürüm sürüm süründü,
Ayırdılar Akcakıza sormadan.”

Mustafa CEYLAN