" Mektup



İkimizde yaralıydık; bir dala yuva yapmazdan evvel...

“Senden önce, gün yüzü görmeyen karanlık hücredeydim yıllarca; yarasalar gibi... Işığınla yüreğimi aydınlattın.” Demiştin bana hani. İki yaralı yürek, merhem olmuştuk müzminleşmiş yaralarımıza. Dertlerimize ortak…

Senin çocuklarınla benim çocuklarımı, harmanlayıp çocuklarımız olarak kucaklamıştık sevgiyle.

Daracık patikalar, dik yokuşlar; asfalt yol gibi açılmıştı önümüzde irademizin ve sevgimizin gücüyle. Aşamayacağımız engel yoktu…

Öyle seviyordum ki seni; omzumu o güzel başına yastık yapmaktan omuzlarımda gamzeler oluşmuştu. Hatırlıyor musun?

Sonra, ne oldu da eski karanlık hücrene geri dönme gereği duydun anlamadım. Zaten seninle tanıştığımda bir kanadım kırıktı biliyorsun. Diğer kanadımı da sen kırıp gittin! Bunca azgın kedinin arasında kanadı kırılmış bir kuş!..

Şimdi sensiz ve sevgisiz neylerim, nasıl yaşarım ben? Mademki gidecektin, neden hayatıma girdin?

Sahi, unutmuşum…


Yarasalar ışıkta görmezler…



10.08.2011/ Emine UYSAL





Sevgili Emine Hanım, Güzel Dost;

Öyle bir anda öyle bir yazı ya da şiir çıkarki önümüze; alt üst olur dünyamız, rengarenk duygu armonisinin insancıl nakışlarıyla örselenir sol yanımız, örselenir,yaslanacak bir omuz bulduğunu zannederken; bir yıkımın ardında güçlükle biriktirdiği umutlarıyla paramparça olur, dağılır mavi, kırılır sevi' yi saran kollar kanatlar! Bunun elbette kadını erkeği olmaz. Sizin de dediğiniz gibi; İNSANdır, insan duyguları ve o duyguların yön verdiği yaşam...

İlk beraberliklerin daha çocuksu, daha atak ve düşlerle süslü gönül bahçesinin çiftlere kattığı heyecan ve enerji daha başka oluyor; birlikte büyüyor/büyütüyorlar o düş bahçesini, cıvıl cıvıl... Bir yere kadar koştukları düz yol engebeye dönüşerek yalpalamalar ve nihayet düşmelerle sarsılıyor.

Bu noktadan sonra ikinci hayat denilen olgunluk ve deneyimle demlenen benlik; beklentilerinde biraz daha mutedil, daha sevgiye, sadakate, saygıya ağırlık vererek, çıtayı yüksek tutmaya; maddiyattan ziyade manevi olgularla sıcak bir yuvanın hayalini kurmaya çalışır yeniden, -zor da olsa- çabalar.

Galiba ikincinin olgun ve doygun beklentileri karşısında, birincideki gibi umarsız, çocuksu, dopdolu heyecanla yeni bir birliktelik -bütün iyi niyetine rağmen- gerçekleşemiyor! HELE BİR DE ÇOCUKLAR VARSA... FARKLI BİR AİLE ORTAMINDA ÖZ ANA BABAYLA BÜYÜMÜŞ ÇOCUKLAR...Kabullenemiyor ya/ya da; farklı yaşamlar, farklı beklentilerle yeni düş kırıkları, yeni boşluklar, yalpalayışlar ilkindeki kadar diri olamayan yorgun bedenin erinç arayışları kırık kanatları ne kadar kanatlandırır, ne kadar yükseltir; kelebeklerin uçuştuğu göklere, bilinmez!

Kısa, net ve anlaşılır yalın dilinizle gerçek yaşamden bir kesitin konu alındığı yazınız oldukça etkileyiciydi; düşündürücü ve her şeye rağmen yaşamın sürekliliğine vurgu yapan yanıyla. Üretken kaleme saygı ve dostlukla...


kaynak: http://www.edebiyatdefteri.com/