Merhaba Sevgili Şairem Sevim Erdoğan Tezel !



Şükran GÜNAY

Bana gülecekler biliyorum, deli diyecekler. Ölmüş gitmiş insana böyle mi yazılır diye…

Umurumda değil Yunus yürekli şairem! İçimden geldiği gibi yazacağım sana. İnanıyorum ki, şu an bile bizleri izliyor olmalısın. Hem ölüm dedikleri olguya inanmam, inanamam ki… Nasıl ölür can? Mümkün mü? O canı veren Allah, yine aynen yanına almıyor mu? Bayrama koşarcasına koşmuyor mu ′can′ Yaradan’a? Düğünü değil mi kavuşmak Rabb’ine? Haklıyım değil mi canım şairem?

De bana, anlat bize, nicedir oralar? Bakma sen ağladığıma, yandığıma, alışamadığıma. Üstümdeki elbisem var ya beden denen, hür değilim o yüzden. Gözboyamalara kurban şu içimdeki can. Ondandır anlayamayışım, ağlamalarım. Sesine hasret oluşum…

Radyo Güllükte tanıdım seni. Sesini orada duydum, resmini orada gördüm. Sana bağlanışım ama, bir başka anlamlı. Bilirsin, insan aynı ülkede bile yabancı ve gurbetçi olabiliyor. Yalnız, yapayalnız kalabiliyor dört duvar arasında. Bunun ne demek olduğunu ben, sen ve biz gibi olanlar çok iyi bilir ve anlarlar. Eh! bir de kilometrelerce ötelerde bir başka ülkenin dört duvarları arasındaysa can, nasıl da katmerleşir bu yapayalnızlık bilir misin gönlü güzel Şairem?!. Bu da nasıl soru değil mi? Elbette bilirsin. Bilmesen, anlamasan onca isteklerimize anında yanıt verir miydin? Vatan kokulu türkülerimizi, şarkılarımızı turnaların kanatlarında batıya doğru uçurur muydun? Listende olmadığı zaman çırpınır mıydın o şarkıları, türküleri bulmak için?!. Gönüllerimizde çoşan aşkımızı hissedebilir miydin? Anında yorumlarını fısıldar mıydın Radyo Güllük’ümüzden?!.

Siz Radyo Güllük yayıncıları; kurucunuz canım kardeşim Mustafa Ceylan, biricik öğretmenim ve editörümüz Gülseren Onay’la bütünleşen TEK YUMRUK olmadınız mı? Eşi bulunmaz pırlanta kolyenin tek tek taşları değil miydiniz? İşte bu beni ağlatan, yıldıran ve yüreğimi durmadan yağımı çıkarırcasına sıkıştıran! O pırlantanın asil taşlarından biri yok artık aralarında, aramızda! Hasret yaktı kavurdu şimdiden dostlarını, sevenlerini saygıdeğer şairem. Böyle işte! Bu alemde bu düzen böyle kurulmuş, böyle gideceğe benziyor. ‚Allah’tan gelene boynumuz kıldan ince’ diye boşuna denmemiş… Gidenler sevenleri tarafından asla unutulmuyor ama. Sayıları kaç dersen melek şairem, orası meçhul işte!.. Onları sen bilir ve görürsün, kurulduğun tahtından değil mi? Belki de yanıbaşımızdasın…

Yaradan’ın huzuruna varalı kaç gün oldu saymadım. Saymak da istemiyorum. Bildiğim bir şey var, o da hiç ayrılmamış gibisin. Bizleri izler gibisin. Ne zaman radyomuzu açsam, resminle karşılaşıveriyorum. Ben seni hiç görmemiştim biliyorsun. Bil ki, sıcacık dolmuşsun içime, alışmışım, ısınmışım; resmine bakıp özlem gideriyorum. Bir an seninle konuşuyorum. Yaza kadar bekleseydin de, sana bir kerecik olsun sarılıp, senin için hissetttiklerimi diyebilseydim diye yakınıyorum resmine baka baka… Duyuyor musun yüzü, gönlü güzel melek arkadaşımız?

Okudun değil mi, canımız arkadaşımız Sevim? Ya da çınladı mı kulakların? Neler yazdılar, çizdiler dostların senin için? Ama biliyor musun, ne deseler, neler yazsalar, nice diller dökseler hepsi aynı kapıya varıyor değil mi? Hepimiz yolcuyuz ve bu yoldan geçerken durmadan ekmeliyiz… Bak, sen ekmişsin can bacım. Benim gibi seni sadece yüreğinin sesinden tanıyan bir şair dostun ne kadar güzel, kısa, öz ve de anlamlı yazmış:

"İZ BIRAKAN YOLCU



Bir zarf ki, makama özeldi giden.

Güzeller yurduna, güzeldi giden.

Hepimizin tanıdığı yakından,

O Sevim Erdoğan Tezel’di giden.



Ahmet Süreyya DURNA"



Yaradan, hepimizi senin gibi ekenlerden eylesin inşallah; yüzü, gönlü, sözü, özü güzel şairem.



Bugün, http://www.sukrangunay.com.tr sayfamızdaki üye kayıtlarına baktım. Tam 3/27/2007 12:21:41 bu tarih ve saatte üye olmuştun. Bir de tam da benim arzu ettiğim gibi; kendi kimliğinle: Sevim Erdoğan Tezel . Dünya’da yaşadığım sürece orada kalacaksın sevgili kardeşim. Ve senin şiirlerini oraya yükleyeceğiz hep birlikte. Biliyor ve inanıyorum, Gül Yürekli Canlarım da bana bu konuda yardımcı olacaklar. Sesli kayıtlarını da yüklemek ve öğrencilerimize, üyelerimize dinletmek istiyorum. Can! Sen yaşıyorsun aramızda! Görüyorsun değil mi, seni, sesini, insanlığını arayan bizleri?

Can kardeşim, Mustafa Ceylan; seni en iyi tanıyanlardan biriydi kesin. „ŞİİRİN MEVLANASI CAN BACIM“ adlı şiirine yorum getirmem hiç uygun olmaz. Bu şiiri olduğu gibi baştan sona sana, yeniden okuman için sunmak istiyorum. Oku gülüm, okumayanlar da okusunlar:





ŞİİRİN MEVLANASI
CAN BACIMA


Avuçlardan göklere gül, karanfil kokulu
Yürekleri, kor edip, taşıdın haziranda.
Şiirin Mevlânası, Rabb’in sevgili kulu
Kanat kanat duruyor anıların her yanda.

Güllükteki dalıma kondu yağmur kuşları
Geceleri giyindi yas tutuyor güllerim.
Hicranım arşı kaplar, çıkamam yokuşları
Yaralı bir ceylanda ağlaşır türkülerim.

Kafeste güvercinim, turnalarla esirim.
Can ipliğim yanıyor, elini elime ver
Boyun büktü heceler, öksüz kaldı şiirim.
“Sevimli Saatler” yok, gölgelendi maviler,

Kurudu goncalarım dökülür yaprak yaprak
Sende ağla, yan, tutuş; ey gözümün bebeği
Ağlasın şimdi gökler, sevinsin kara toprak
Nereden bulacaklar, sen gibi bir meleği?

Hani taşınacaktın, sevdiğin Antalya’ya?
Ezbere mi bilirdin Cennet’in kapısını?
Bilirdin de can bacım, veda edip dünyaya
Boyadın karalara gönül haritasını.

Arıyorum Güllük’te sımsıcak nefesini
Ey melekler meleği, insanlığın okulu
Unutmam, unutamam bulut bulut sesini.
Şiirin Mevlânası, Rabb’in sevgili kulu…


Mustafa CEYLAN





Oralarda nasıl geçiyor zaman sevgili Sevim’imiz? Anlat biraz… Anlatamasan da rüyalarımıza kondur; birazcık da olsa…



Şükran GÜNAY