Madımak’ tan yükselen kan rengi dumanlardı
kızıl bir yorgan gibi sarılan Başbağlar’ a
ala bir don içinde güvercin çığlıkları
duyuyor musun Tanrı'm?
kanattı pençeleri kara cüsseli devin
canhıraş çığlıklarla çınladı senin göğün
kelebek kanatları… yanık koku genizde
kuzular sessiz sessiz...turab olmuştur gayrı!

en çok
kuzuların sessizliği ürkütür benliğimi
bu yer, bu gök ve deniz…
hangi boya hangi fırça… silinir mi ki bu iz?
Bu vahşet bu hâl yaman…

duydun mu sesimizi? sesimizi duy Tanrı'm! ah…
değil misin ki zaten gören, duyan ve bilen…
ağıtlarım ki siyah...

çığlıklar şivan oldu Sivas’ ta, Erzincan’ da
ses vermez mateminden hüzünbaz ayla yine

yıkıldı üstümüze
-niyedir-
gök yıkıldı
döküldü yıldızlarım
-hangi-
yerin dibine…
umut ki paramparça…

kaç okka edecekti tene dikilen tenim
Hallac-ı Mansur gibi
Dar'a çekilen benim

Kıssadan hisse...

Allah' ı sevmektir insanı sevmek
insan ki, özüyle nadide çiçek
insandır dala can suyu verecek...
marifet budamak değildir, yeşert
bezenmiş aynada görünür gerçek...

Refika Doğan- Antalya Mart 2012