Nura Üçgen Ağıdı(GÜLCE-Üçgen)


Yandım gül yangınında, dondum ayrılık gecelerinde
Rüya kuşlarım yetim güftelerin hecelerinde..
Ağlayan kütüğe bel bel bakan nüfus cüzdanım
Altı delik sümerbank ayakkabım, şiirim
Geceyi beklerken sabah doğmalarında..
Cennete güz mevsimi ısmarladılar
Yarın ki resmimi yapan aynalar..
Girmeye görsün ömür treni
Taş örgülü ve taş yürekli
Kara tünel zamanlara
Yanarım da yanarım,
Kendi sıcağımdan
Ve dumanımdan
Boğulurum...
Nerdesin
Sonsuz
Nur?

Dar kafese nasıl sığmış bu gökler?
Bir yer ki inişi zor, zor işte zor
Çıksan çıkılmaz, her tarafı yokuş
Ova, deli toynak arzularımda
Dağ, kanadı kırık yaralı bir kuş
İçinde doruk taşıyan dip benim
Kemiği sızlayan son garip benim

Terminalde emanet ofisi miyim hayret!
En sonunda anladım ben ki bana emânet..
Şaket beni, parçala, gel ey ölüm meleği!
İki yere teslimim: Ruhum göklere,Hakk'a
Ve günahkâr bedenim çılgın kara toprağa...

Nur
Gel yağ!
ve sende
Arkasından
Yağıver yağmur!
Bil halimi, anla!
En son bataklıktayım
Yükselmiş çamur çeneme
Ne olur, ne olursunuz ne!
El atın geçen senelerime!
Kalem, kâğıt, kudüm,ney ve güvercin
Niye öfke, niye nefret, niye bu kin?
Alın beni uçurumdan, çıkarın, çekin
Cümle şiirler dilsiz, kelimeler de ruhsuz
Aşkım sur'un üflenmesi, uçsuz bucaksız ova
Bilmezdim nefes alıp vermek dava içinde dava! ..

Mustafa Ceylan

Farkını farkettiren çalışmanızı tebrik ediyorum üstad.

Garip bir duyguydu içimi sarsarak saran...
Ürperti mi desem, ölüm kokusu mu yoksa güz yaprağı ömrün son dokunuşu mu cılızca, hayata? Bütün yetim, bütün öksüz duyguların çığlığı sözcüklerin tufanında... Tezatların belli belirsiz raksı, gözlerini yeşile kapamış baharın son yağmurları alnıma değen sanki!
Okuduğum her bir mısra, ruhumda çok belirgin bir fotoğraf imledi. Yorgun, yılgın, derbeder bir bilge; apak saçı sakalına karışmış... Ellerini açmış iki yanından göğe, feri gitmiş gözleriyle yakarmakta Yaratan' a! İçli, istençli...
Anlamlandırmakta zorlandım ilk anda ve göz göze geldim ruhumun aynasında! Gitmişti o pejmürde, o saçı sakalı karışmış ak pak… Bendim gördüğüm kendi aynamda! Garip bir dinginlikle bıraktım ruhumu göğe; uçtu mu, göçtü mü yoksa düştü mü? Bilemedim ki, kamaşan gözlerimden! Yoksa... Bu muydu o NUR? Dedim ve...

Bu derin duygu fırtınası ve içsel zenginlikle okur ruhunda tahayyül ettirilen fotoğraf; şiirin çekim gücü kadar, kalemin olgunlukla beslenmiş birikiminin bir ifadesidir aynı zamanda!


Başlangıç dizeleri -çoktan aza doğru- eksilen yapısıyla, on yedi mısra olarak yapılandırılmış. Üçgen' in orta kısmında serbest ama kendi içinde ses uyumları olan mısralarla zenginlik kazandırılmış. Buna devamen; kafiyeli ve beşli mısralı güzel bir hece bağlantısıyla Üçgen' in ikinci kısmına geçiş sağlanmış.

Üçgen' in ikinci kısmı azdan çoğa doğru artan özelliğiyle, on altı mısralık bir
Final ve görkemli bir söylemle sona erdirilmiş.

Şiirin yarattığı atmosferin etkisiyle benliğimi kuşatan içsel duygular, garip bir örtüşürlük içinde aktı kendi mecrasına; sessiz, dingin ve derinliğince...

Güçlü ve etkili kalem ustasına saygı ve dostlukla...