ÖĞRETMEN

Sevdası Aslı’dır benliği Kerem,
Çığırsız yollara düşer öğretmen.
Cehalet irindir bilgiyse merhem,
İlim neşteriyle deşer öğretmen.

Karlı dağlar geçer çölde yol alır,
Her sahnede oynar türlü rol alır,
Verimsiz çiçekten bile bal alır,
Çiğneyip bendini taşar öğretmen.

Nakış nakış işler kumaşı özden,
Parlatır güneşi baktığı gözden,
Güller buse kapar açtığı yüzden,
Sevgiyi yunusça yaşar öğretmen.

Aydınlık yarının temel taşını,
Atarken azimle eğmez kaşını,
Sıcacık ortamla boğar kışını,
Zoru ilk celsede boşar öğretmen.

Kütüğü kapandır bulanık selden,
Koparır yaprağı rüzgârdan yelden,
Toplar meyvesini tuttuğu elden,
Durulup durulup coşar öğretmen.

Giyildi mi çıkmaz kolayca bu kürk,
Bilir kıymetini bilir ki her Türk,
Sanı başöğretmen adı Atatürk,
Ayrılmaz izinden koşar öğretmen.

Vuslatî âşıktır mesleği kutsal,
Okul kapısına dayanmadan sal,
Helallik diliyor hakkıysa helal,
Yıllar uçuverir şaşar öğretmen.

Canına yandığım ey kutsal meslek, biraz biraz merhamet!
Erkekte saç kalmaz bayanda kâkül, bu mu sende keramet?

Osman Öcal