ÖLDÜRÜLEN ŞAİRLER(82): HÂMÎDÎ

Mustafa CEYLAN
*************

Demiştir Ki:

“Başıma düşmüş bir belâ-yı nâgehândır perçemin
Ya’ni zincîr-i cünûn-ı âşıkândır perçemin”


*

Diyarbakırlı, asıl adı Abdulhamid, hocalarının rahle-i tedrisinde yetiştikten sonra, sabahları Zinciriye, akşamları da Ulu Cami medresesinde ders vermiştir. Ve Diyarbakır müftüsü olmuştur. Ancak, Diyarbakır Valisi ile arası açıktı, sürgünü çıktı. Şehir dışına çıktıklarında abdest alıp iki rekât namaz kıldı. Bu esnada Valinin adamlarının saldırısına uğradılar. Şairimiz ve arkadaşları taş, sopa, ellerine ne geçerse kendilerini savunup karşı koydular. Ancak, Valinin adamları silâhlı idi. Oracıkta şairimizi Abdülhamid Hamîdî’yi öldürdüler, oraya defnettilerse de üç gün sonra defnedilen yerden cesedi çıkarıldı ve şehrin içine defnedildi.

Bu duruma üzülen Bağdat Valisi Davud Paşa, halkın da şikâyetlerini dikkate alarak, Diyarbakır valisini idam ettirir ve kesik başını İstanbul’a gönderir.

*
Demiştir Ki:

“Âkıbet eğmedi baş ol bağrı taş kâküllerin
Eyledi esrârımı dünyâya fâş kâküllerin.

Bulmaya sıhhat cihânda dâima bîmâr ola
Yaslanır ol gerdene sâhib-firâş kâküllerin.

Kara giymiş firkate batmış hele benden beter
Zâr ü giryân olduğum itmiş tırâş kâküllerin.

Firkat-i hicrin çekerken düşdü dil sevdâlara
Zîr-fesde te kırup gösterdi baş kâküllerin.

El çeküp kat’-ı ümîd itmez Hamîdî haşre dek
Genc-i nakd-i ömrüne olmuş maâş kâküllerin.”